Naalala ko ang unang araw naming dalawa sa dagat na 'yun. Sa White Rest House n'ya.
"B-Babe..." nanlaki ang kan'yang mga mata.
"Babe..." ngumiti s'ya sa akin at muling tumulo ang kan'yang mga luha. "Mahal na mahal kita, Shania."
Binuhat n'ya ako saka pinasok sa loob ng kwarto. Hiniga n'ya ako at agad akong tinabihan. Hinawakan n'ya ang ulo ko at para bang isang gamot na unti-unting nawawala ang sakit.
"I-I'm sorry. Hindi ko sinasad'ya." hindi ako sumagot sa kan'ya. "Masakit pa ba?" malumanay ang kan'yang boses.
Hinalikan nito ang ulo ko. "S-Sorry, hindi ko sinasad'ya." pinikit ko ang mga mata ko.
Kinulong n'ya ako sa bisig n'ya.
I feel so safe. I feel home between in his arms. Ang sarap sa pakiramdam.
"Babe, wag mo isipin ang sinabi ko, okay? I was just mad."
I am not his mistre
