Tahimik akong umiiyak, pinipigilan ang gumawa ng anumang ingay dahilan upang sumakit ang aking lalamunan. I wanted to scream my frustrations but doing that now is burying myself.
He doesn't want me. I am nothing to him. Wala lang pala ang bawat ipinapakita niya sa akin noon. Not the assault, but the way he treated me different than the others. Lihim akong umasa na kahit papaano ay may nararamdaman siya para sa akin. Subalit parte lang pala iyon ng kanyang paglalaro.
Naidlip ako matapos ang ilang minuto ng pag-iyak. Nang magising ay tulala ako sa malayong pader. Nakakapanibago na hinahayaan niya akong magkulong sa sarili niyang kwarto. Is he surprised with my outburst? Is he starting to realize something?
I mentally laughed. Like realize what? His real feeling for me? Bakit pa ba kase a
