Hindi siya kumibo hanggang sa makarating kami sa basement ng isang hotel. Kahit anong pigil ko sa sariling luha ay hindi ko magawa. Noon, okay lang na galit ako sa 'lalaking' iyon dahil nandiyan naman si mama. Pero ngayon na pati siya ay galit sa akin, masakit pala talaga. Siguro nga iba talaga ang pakiramdam kapag pamilya na ang nakasamaan mo ng loob.
"Let's go?" Race's soothing voice makes me looked up at him. Kahit sa dilim ay kitang-kita kung gaano kaamo ang kanyang mukha. He's giving me sympathy that all my anger to him instantly and miraculously vanished.
"I wanna go home," I said in a soft voice, almost a whisper. "Dalhin mo ako sa bahay ng kaibigan ko... please."
His eyes narrowed. I saw his anger resurfaced pero agad din iyong nawala nang mariin siyang pumikit bago tinanggal an
