“Serenity!” a thunderous voice of Seyer broke with the mournful silence. From a distance, I know they witnessed what happened. Hindi na kailangang ipaalam pa. Ngunit ang boses na iyon ay hindi sigaw ng pagdadalamhati o pagsimpatya. It was the scream of horror. A cry of panic. Wala mang sapat na lakas para roon ay hindi ko naman naiwasang bumaling.
All the lights around the island are lit up. Matagal-tagal na rin simula noong huli kong nakitang ganito kaliwanag ang paligid. Dahil nga roon ay malinaw kong napagmasdan ang paglapit ni Seyer sa kabila ng tuluyang paglubog ng araw. His eyes and lips were parted. Kumunot ang noo ko sa takot na bumabakas sa kanyang mukha. Dahil din sa reaksyon niya ay unti-unti na ring nagsilapit ang naroon.
“You’re bleeding,” he announced and glanced down at
