KABANATA APATNAPU’T LIMA
JUCIA BARTOLOME
Hindi siya makagalaw, hindi niya maigalaw ang katawan niya. Iyon ang unang napagtanto at pumasok sa isip ni Jucia nang tuluyan siyang magkaroon ng malay, kahit na nakapikit pa ang kanyang mga mata ay alam niyang nasa ibang lugar siya. Unti-unting idinilat ni Jucia ang kanyang mga mata at natagpuan ang sariling nasa isang madilim at mabahong lugar. Inilibot niya ang paningin sa buong silid na kinalalagyan niya ngunit wala talaga siyang makita o maaninag man lang kahit na anong pilit niya. Hindi sumasapat ang liwanag ng maliit ilaw na nasa uluhan niya sa madilim na silid na kinalalagyan.
Jucia moved her hands and tried to reach for her nose upang takpan iyon dahil hindi niya gusto ang amoy sa lugar, nasusuka siya ngunit doon niya lamang napagtanto
