Fragile Heart (Gapan Series #2)

Chapter 7

Nagising na lang ako dahil sa gutom. Saka ko lang narealize na hindi kami pareho kumain ng lunch.

Napahawak ako sa tiyan dahil gutom na talaga ako. Humikab ako habang nasa tabi n'ya pa rin. Pareho kaming nakatulog dalawa, hindi ko alam dahil ba sa init ng kanyang katawan o ano. Pero ang sarap sa pakiramdam ng katawan n'ya na nag bibigay sa akin nang init. Ang bilis namin nakatulog na dalawa pag katapos namin mag- usap.

Ang bucket list ko. Napailing ako dahil pinunit ko 'yon.

Tulog pa rin s'ya sa tabi ko. Hindi ko alam kung gigisingin ko s'ya o hindi. Ang kamay nito ay mahigpit na nakayakap sa aking bewang. Hindi ko tuloy alam kung paano ako bababa ng

Para bang ayaw n'ya ako mawala sa tabi n'ya. Mahigpit ang yakap n'ya sa baywang ko. Uupo sana ako pero hindi magawa. Ngumuso ako at saka tumingin sa kan'ya na ngayon ay nakakunot ang noo n'ya.

Para bang gising s'ya pero tulog naman s'ya. Gusto ko sana kumilos pero paano kung magising ko s'ya? May pasok s'ya mamayang Three Am, ayoko naman masira tulog n'ya sa akin.

Hindi ko maiwasan titigan ang kan'yang gwapong mukha. Hindi ko alam bakit ang sarap tignan. Well, matagal ko naman na s'ya nakikita pero hindi ko lang pinapansin dahil manyak s'ya sa paningin ko. Pero ngayon? Natitigan ko s'ya at hindi ko aakalain na maalala n'ya agad ako kahapon.

Marami naman akong nakikitang gwapo, well? Ang Alvarez lang ang dami ng gwapo. Tapos ang iba nag- aaral sa University, tinitilian ng lahat pero wala naman akong pakielam. Parang bawal ako makisama sa lahat. Bawal ako sumigaw kasi baka may makakita lang at pagalita. ako.

Dahil sa higpit nila sa akin ay para bang pinili ko na lang na wag makisalamuha sa lahat. Hindi rin naman nila ako papayagan kaya bakit pa ako makikipag kaibigan? Ayoko din na magalit sila sa akin. Ayoko din naman magalit sila sa akin.

Madalas ako makakita ng couple sa University. Mga nag hahalikan sa likod ng Gym, mga nag hahalikan sa sulok ng Library. Para bang normal na lang sa akin ang lahat nang nakikita ko.

I even saw students making out and touching their private parts. Yun na ang pinaka malala na nakikita ko.

iniisip ko? What if i had a normal life? may boyfriend na din kaya ako? Ano kaya 'yon? Mag kakaroon ba ako ng boyfriend? Makakalabas ba ako ng gabi? Makakainom din ba ako ng alal?

Night out with friends wearing a seductive dress. Kailan ko mararanasan ang mga 'yon? Hanggang tingin na lang ako. Naiinggit ako kay Ate Alleah kasi nagagawa n'ya 'yon at sinusundo pa s'ya ng mga kaibigan n'ya pero bakit ako? Ang lungkot. Ang daming bawal na gusto ko. Ang gusto nila ay ang gagawin ko ay kagustuhan nila kahit hindi ko naman gusto.

Tumunog ang sikmura ko at talagang gutom na ako.

Inalis ko ang kan'yang kamay sa baywang ko pero mas humigpit lang 'to. Huminga ako ng malalim at pilit na humiwalay sa kan'ya hanggang sa dumilat s'ya.

"Stay here." he huskily said.

"I'm hungry. Hindi pa tayo kumakain ng lunch," naiinis na sabi ko dito.

His sleepy eyes opened. Lumapit pa s'ya sa akin lalo at nagulat ako ng isubsob n'ya ang kanyang muka sa leeg ko.

Sobrang bilis ng t***k ng puso ko habang nakasubson ang kanyang muka sa leeg ko. Hindi ko alam kung paano gagalaw, kung paano ako lalayo. Ang katawan n'ya ay nagbibigay ng init sa katawan

Napalunok ako dahil sa ginawa n'ya. Nararamdaman ko ang hininga n'ya sa tainga ko at hindi ko alam ano sasabihin ko.

Humiwalay na ulit 'to sa akin at umupo. Umupo na din ako at naunang bumaba sa kan'yang kama. Sumunod din agad s'ya. Nauna akong lumabas sa kan'ya. Ramdam kong nakasunod pa rin s'ya sa akin hanggang makababa kami ng hagdan.

Walang nag sasalita sa amin. Pero gutom na talaga ako at gusto ko na kumain. Sana lang may luto na dito, ayoko mag hintay dahil nagugutom na ako.

"Gising na pala kayo! Kakain ba kayo?" agad na tanong ni Manang habang nakangiti.

"Opo. Ano po ulam?" hindi ko maiwasan itanong.

Sinundan ko si Manang papuntang kusina. Excited na ako malaman kung anomg Filipino Dish ang uulamin ko. Umupo agad ako sa isang silya at tumabi sa akin ni Sacarias.

"Adobong Manok."

"What is that? May i see?" masayang sabi ko.

Natawa si Manang sa akin.

"Sandali. Iinit lang natin ha? Hindi kasi kayo bumaba kanina 'nong lunch. Hindi ko na kayo ginising pa." ngumuso ako.

Tulog na tulog kasi kaming dalawa at wala naman kaming ginawa. Tapos mamaya? Gigising pa si Sacarias ng three Am. Hindi ko alam paano 'yun, paano nya nakakaya ang gano'ng duty.

Nahuli n'ya pa kaming magkatabi sa kama ni Sacarias. Nakakahiya! Baka ano isipin n'ya. Natulog lang naman kami magkatabi 'e.

Nilapag na n'ya sa harapan namin ang pagkain. Sakto naman ang pag- uwi ng kanyang anak. Ngumiti 'to sa akin.

"Magandang hapon po, sir, ma'am." My forehead creased.

"I am not your ma'am! I am not the owner of this house. So, you should call me 'Aestria.'" nakangiting sabi ko sa kan'ya.

"S-Sorry, Aestria." ngumiti ako ng matamis dito.

"Dine with us! For sure, you are starving! You are from your school pa naman." namula ang pisnge nito at saka tumingin kay Manang.

Bakit parang hindi sya sanay na sabay kumain kay Sacarias. Tumingin ako kay Sacarias na nakatitig pala sa akin kaya ngumiti ako.

"Dine with us. Also you, Manang." Sacarias said.

I clapped my hands. "It's my first time to dine with other people! I always dine with my sister when she's living with us!" nakangiting sabi ko.

Totoo naman 'e. Makakasabay lang ako pag tinawag nila ako kung hindi nila ako tatawagin? Bawal ako kumain kasabay nila. Tapos pag kasabay ko sila kumain? Insulto naman naririnig ko kung gaano ako kabobo o katanga. Kaya kahit gusto ko man tanggihan ay hindi ko na lang magawa.

Umupo na sila sa harapan namin. "Nay, ako na d'yan."

"Hindi na. Umupo ka na anak."

Napangiti ako habang pinanonood sila. Simple life, that's all they have. They love each other.

"What is your name?" i can't help to asked.

"Lalei po." napangiti ako sa kanyang pangalan.

"How old are you?" napangiti 'to sa mga tanong ko, even Sacarias beside me, chukling.

"I am twenty one po." Nanlaki ang mga mata ko.

"I am twenty one, too!" natawa sila sa akin. "Manang, can i call you nanay, too."

"Oo naman, ija."

Naayos na ang pagkain sa mesa at umupo 'to. Napangiti ako habang naglalagay ng adobong manok sa plato ko. Kinain ko agad 'to.

Ang sarap sarap, halata naman masarap ang luto ni Manang!

"Spicy but delicious." Sabi ko.

Nilagyan mi Sacarias ng kanin ang pagkain ko. Kaya naman nagsimula na akong kumain. Marami akong nakain at talagang naubos namin ang niluto ni Manang.

Saka ko lang narealized na suot suot ko pa rin ang suot ko kanina, gano'n din si Sacarias.

Kaya naman umakyat ako para maligo ulit. Kumuha ako ng isang fitted cotton short at isang tee-shirt. Lumabas ako ng kwarto ko.

Huminto ako sa kwarto ni Sacarias at binuksan 'to. I saw him in the trash can.

Parang may hinahanap s'yang papel doon kaya naman hindi ko maiwasan pumasok sa kan'yang kwarto para tignan 'yon.

"What are you doing?" Napahinto s'ya at tumingin sa akin. "May hinahanap ka ba d'yan? Tulungan na kita," nakangiting sabi ko sa kan'ya pero agad n'yang pinasok sa loob 'yon ang kalat.

"Naah."

"You should sleep now. You have a duty later. Three am, right? Sleep now," pautos na sabi ko sa kan'ya at napangiti s'ya sa sinabi ko.

"Okay. But stay here with me."

Tumango ako sa kan'ya. Lumapit ako sa kama at sumampa. Ganoon din ang ginawa n'ya. Humiga s'ya at ako ay nakaupo.

"Why do you want me here, Sacarias?" hindi ko maiwasan itanong.

Kasi kanina gusto n'ya matulog ako sa tabi n'ya. Kaya iniisip ko bakit gusto n'ya ako katabi? Tumitig s'ya sa akin at hindi ko alam bakit ganito pakiramdam ko.

"I just want... idon't know." Tumitig ako sa kanya dahil sa sagot n'ya.

"Sacarias..." Mahinang tawag ko dito. "Yung pagiging doctor mo ba ay gusto mo o gusto ng magulang mo?" He glanced at me.

"My mom didn't pushed us for what she wants. She wants us chase our dream, she wants us to be happy in what we want." napangiti ako dahil doon. "Then, bakit ka naging doctor?" natahimik 'to.

"My mom has weak heart. My older brother and little sister didn't know that," Bigla ako nalungkot sa sinabi n'ya. "Her heart becomes weak because of the pain. Dad caused it. I blaming him for everything. Mom didn't kill herself. My father killed him."

Nagulat ako sa kwento n'ya at napatitig sa akin. "I became doctor because of my mom," hindi ko maiwasan mapangiti dahil at least nand'yan Mommy n'ya. Ang daddy n'ya, he was mad at him kaya walang picture dito at kaya nakakulong dahil Daddy n'ya ang pumatay.

"Weak heart. Ano ba ang cause ng weak heart?" i can't help to ask.

"Eating unhealthy foods, drinking alcohols, and etc. but sometimes, the weak heart is in from their genes," sagot nito sa akin habang nakatitig.

Wala naman sa lahi namin ang may sakit sa puso kaya bakit ako may sakit? And i never eat unhealthy food, well not really never. Depende lang talaga, mga fries, something like that.

"P-Paano kung wala naman sa genes pero bigla na lang ganon?" kumunot ang noo n'ya.

"Imposibble."

I have a weak heart. Lumalakas o humihina ang ang puso ko. Pero wala naman sa jeans namin ang gano'n kaya paano?

Ang mga kinakain ko ay laging healthy foods. Kaya paano nga?

"Why? May kilala ka bang mahina ang puso ko?"

"P-Paano 'yun? Kailangan ba ng donor?" he nodded.

"Lalo na sa mga taong nasa genes na talaga nila ang gano'n. They need a heart donor." Tumango ako ngumiti.

"Sleep na."

"Okay."

Tumagilid s'ya paharap sa tiyan ko. Saktong nakita ko ang cellphone na binili n'ya sa akin. Binuksan ko 'yun at tinignan kung anong pwedeng gawin.