SUBSTITUTE GROOM

HINDI mawala-wala ang ngiti sa mga labi ni Lauren habang pinagmamasdan ang singsing sa kaniyang daliri. Finally, ikakasal na rin sila ni Logan. Logan became a good man to her kaya maluwag sa puso niyang um-oo rito noong inaya siya nitong magpakasal. Kating-kati na siya kahit sa susunod na linggo na ang kasal nila ni Logan. Wala siyang pagsisisihan sa desisyon niya. Mahal nila pareho ang isa't-isa. Tanging si Logan lang ang minahal ni Lauren at wala ng iba. Sabi nga nila, napakaimportante ng kasal sa dalawang nagmamahalan. Kaya sino ba ang hindi magiging excited sa espesyal na araw na iyon? "Oy, bestie, tulala ka na naman diyan. Ano na naman ba iyang iniisip mo, ha?" Natigilan na lang siya sa malalim na pag-iisip nang marinig ang boses na iyon. Nakita niya si Vester, ang kaibigan niyang bakla na palapit sa kaniya habang may hawak na isang tasang kape. Hinintay ni Lauren na makarating ang kaibigan sa puwesto niya. Nasa café shop siya ngayon na pag-aari ng kaibigan. Dito siya pumupunta kapag napapagod siya sa maghapong trabaho sa kaniyang store. She's the owner of Lauren's Apparel. Bago lang itong negosyo niya kaya medyo naninibago pa siya sa set up ng mga bagay-bagay. "Iniisip ko lang iyong kasal namin ni Logan," Lauren said while smiling. Umupo si Vester sa harap niya at ipinatong ang kape sa lamesang pinagigitnaan nila. "Iyan na ang kape mo. Girl, palagi mo na lang iniisip iyan. Araw-araw kang nandito, araw-araw ka ring tulala. Duh, baka mamaya, masabihan ka ng baliw." Pagak na tumawa si Lauren sa sinabi ng kaibigan. Sumimsim siya sa kapeng dala nito bago ito sinagot. "Excited lang kasi ako, Vester. Kasal iyon, no. Sa wakas, ikakasal na ako sa pinakamamahal kong lalaki. I can't wait, Vester. At sino sila para sabihing baliw ako? Tulala lang, baliw na agad?" "Sure ka na ba kay Logan, ha?" tanong nito saka dumikuwatro pa. "Tanong ba iyan, Vester?" Muli siyang tumawa. "But, seriously, yes, sure na sure na sure na ako kay Logan. We've been together for like five years kaya masasabi ko na si Logan na talaga. I love him so much. Maalaga, mabait, mas iniisip niya ako kumpara sa sarili niya, at higit sa lahat, loyal lang sa akin. Never kong nakitang may babae siya, Vester. That's why I'm sure na si Logan na talaga," sagot ni Lauren kay Vester at muling sumimsim ng kape. "I'm so happy for you, Lauren. Naku, baka kapag katapos ng kasal, baby na kaagad ang kasu—" Hindi pa man natatapos ni Vester ang sasabihin nang biglang naibuga ni Lauren ang kape na nasa bibig. Mabuti na lang at nakatungo siya kaya sa lamesa niya naibuga iyon. "Oh, God! I'm so sorry." "Ano bang nangyayari sa iyo, Lauren? Did I say anything that might offend you?" Vester asked. "Wala naman, nagulat lang ako," nakabungisgis na sagot niya sa kaibigan. Vester rolled his eyes and left her alone. Bumalik din naman ito na may dalang tissue. "Here." Kinuha ni Lauren ang tissue at pinunasan sa mga labi niya. "Pasensya na, Vester. To answer your question, yes, baby na kaagad ang kasunod. Sa totoo nga niyan, noong mag-jowa pa lang kami ni Logan, gustong-gusto na niyang magka-baby kami pero tinatanggihan ko siya. Kung talagang mahal niya ako, kailangan niyang maghintay hanggat maikasal kami. And look, sinunod niya ako," nangingiti niyang sagot. "Mabuti naman. Naku, paano kaya kung nagkaanak kayo noon tapos nambabae iyang si Logan, ano na kaya ang mangyayari? Mahirap talagang magtiwala lalo pa't hindi pa kayo kasal. You've made a good decision, bestie." "Ako pa, ikaw kaya ang nagtuturo sa akin ng mga ganiyan." "May kambal ba si Logan? If so, ipakilala mo naman ako," nangingising anas ni Vester. "What?" Natawa si Lauren sa sinabi ng kaibigan. "Don't tell me naguguwapuhan ka kay Logan, no? He's only mine, Ves—" "Not gonna lie, but yes, Logan is so handsome. Pero ang tinatanong ko if may kambal ba siya para ayon na lang..." "Wala, wala siyang kambal. Kung mayroon man, dapat kilala ko na noon pa." "Sayang naman. Damihan niya ang lahi niyo, ha?" Napahagalpak na naman ng tawa si Lauren. Kahit kailan talaga, kalog itong si Vester. Kaya kahit kailan never nasira ang pagkakaibigan nilang dalawa. Habang tumatawa, isang pamilyar na boses ang narinig ni Lauren mula sa likuran. Dahan-dahan niyang hinarap iyon at napangiti na lamang siya nang malapad nang makitang si Logan iyon. Dali-dali siyang tumayo at mahigpit itong niyakap kapagkuwan ay humalik sa mga labi nito. "What are you doing here, Logan?" nakangiti niyang tanong sa mapapangasawa. "Hindi mo ba gustong nandito ako?" anito na parang may galit sa boses. "Hindi naman, Logan. Naninibago lang kasi ak—" "Nga pala, mauna na muna ako, Lauren. Bye sa inyong dalawa." Sandaling hinarap ni Lauren ang kaibigan. Nginitian niya lang ito kaya naman tuluyan na itong umalis sa puwesto nilang dalawa ni Logan. Mayamaya pa ay ibinalik ni Lauren ang atensyon dito. "Nagulat lang ako kasi ngayon mo lang naman ako pinuntahan dito, 'di ba?" nakangusong saad ni Lauren. Natawa si Logan. "You look scared, honey. Don't worry, I understood you. I came here to fetch you." Hinalikan nito ang noo niya, pisngi, at maging ang mga labi niyang nakaawang ay hindi nito pinalampas. "Para kang baliw, Logan. Pinakaba mo ako." Mahina niyang hinampas ang dibdib nito. "Paano si Manong Lito?" Bumaling siya sa labas at napakunot-noo siya nang mawala si Manong Lito. "Where is he?" nagtataka niyang tanong at iginala pa ang mga mata pero hindi niya talaga ito nakita. "Pinauwi ko na siya, honey. Tara na?" Inangat ni Logan ang kamay sa harap niya. "S-Sure," aniya saka humawak dito. Hinigpitan ni Logan ang pagkakahawak sa kamay niya bago sila tuluyang lumabas ng café shop ni Vester. Nang makarating sa kotse nito, pinagbuksan pa siya nito ng pintuan. Nang parehas makasakay, minaneho na ni Logan ang kotse pauwi. "Saan mo gustong pumunta, honey?" "Wala. Medyo pagod ako. Mas gusto kong magpahinga, e. Alas-kuwatro na rin kasi. Ang trabaho mo, kumusta? Hindi ba't oras pa ng trabaho mo ngayon? Logan, Manong Lito's here, he can drive me." "Ayos naman, honey. Don't worry, CEO ako kaya ayos lang itong ginagawa ko. Okay lang na um-absent ako dahil simula nang mawala si daddy, ako na ang nagmay-ari ng Fine Wine." "Oo nga pala, I almost forgot it. Nga pala, I changed my mind." "Ahm, what do you mean?" "Can we go in the cemetery? Gusto ko lang bisitahin sina nanay at tatay. Gusto kong sabihin sa kanila na ikakasal na ako sa lalaking pinakamamahal ko," nangingiting wika ni Lauren ngunit hindi niya rin mapigilan ang maging malungkot nang maalala na naman niya ang magulang niyang nasawi sa isang trahedya noon. "Oo naman. Basta ikaw, hindi ko hihindian." "Thank you, Logan." After saying those words, umayos siya nang upo at bumaling sa nakabukas na bintana. Paano kaya kung hanggang ngayon ay buhay pa rin ang magulang niya? For sure, lalo pa siyang masaya. They died because of a car accident. Nawalan ng preno ang sinasakyan ng nanay at tatay niya dahilan para bumangga ang kotse sa poste. Pareho pa silang nadala sa ospital pero pareho rin silang idineklarang dead on arrival. Naging malungkot ang buhay ni Lauren ng mga panahong iyon, but with Logan's help, naka-move on din siya. Nasa tabi lang siya nito at never siyang iniwanan.