4 วายร้าย คุณชายเทวดา

เชอรี่ "อะไรนะคะ!! ภารกิจนี้เป็นของหนู?!” จู่ๆ ก็มีเสียงอุทานดังลั่นออกมาจากห้องประชุมใหญ่ภายในสำนักงานนักสืบ ที่กำลังมีการประชุมอย่างเคร่งเครียดกับภารกิจครั้งใหม่ของผู้ที่ได้รับมอบหมายงานครั้งนี้ ซึ่งดูจะใหญ่โตสำหรับหญิงสาวผู้บอบบางอย่างเธอมาก "แล้วคุณจะโวยวายทำไมคุณเชอรี่ ทั้งหน่วยของเรามีทั้งหมด 5 ฝ่าย จากการดูแฟ้มผลงานทั้งของผมแล้วไม่มีใครทำหน้าที่นี้ได้ดีที่สุดเท่าคุณอีกแล้ว ผมจึงเห็นควรให้คุณรับภารกิจนี้ไป" "แต่หัวหน้าคะ หนูว่าภารกิจนี้มันหนักสำหรับหนูไปหรือเปล่าคะ" เธอเอ่ยถามหัวหน้าด้วยสีหน้าสงสัยและไม่สบายใจกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายสักเท่าไหร่ "ตกลงคุณจะไม่ทำภารกิจนี้ใช่มั๊ยคุณเชอรี่ ผมจะได้ให้คนอื่นทำแทน!" "ให้คนอื่นทำแทนได้เหรอคะ?" เธอถามหัวหน้าอย่างดีใจก่อนจะถูกหัวหน้าตอบกลับมา แทบทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด  "ได้สิง่ายๆ เองเมื่อคนอื่นรับหน้าที่ตรงนี้แทนคุณแล้ว ผมก็จะได้เชิญคุณออกจากสำนักงานนักสืบที่มีคุณภาพระดับประเทศไป ตกลงตามนี้นะมั๊ยครับ.." "ไม่นะคะ! ถ้าหนูตกงานแล้วหนูจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อข้าวกินล่ะคะหัวหน้าขา?!" เธอกล่าวพร้อมทำตาปริบๆ เพื่อเรียกความสงสารจากหัวหน้าปนความน่ารักตามสไตล์ของเธอ "ถ้าเป็นไปตามนี้ ผมขอสรุปให้คุณเชอรี่รับปฏิบัติหน้าที่กับภารกิจนี้แต่เพียงผู้เดียว มีใครคัดค้านมั๊ยครับก่อนที่ผมจะปิดประชุม" คณะกรรมการและหัวหน้าฝ่ายทุกฝ่าย รวมถึงพนักงานในสำนักงานนักสืบ ต่างไม่มีเสียงคัดค้านใดๆ จึงทำให้ผลการประชุมในวันนี้ เชอรี่นักสืบสาวได้รับมอบหมายกับภารกิจครั้งยิ่งใหญ่นี้ไปโดยปริยาย แต่ภารกิจนี้ได้สร้างความหนักใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก ก็ตั้งแต่ที่เธอได้รับหน้าที่เป็นนักสืบให้กับสำนักงานนักสืบแห่งนี้มานานกว่า 4 ปีเธอไม่เคยเจองานหินและยากแบบนี้มาก่อน ขณะที่คณะที่ประชุมได้เดินออกจากห้องประชุมใหญ่ไปแล้ว เธอก็ยังคงนั่งมองแฟ้มเอกสารที่มีข้อมูลลับสุดยอดของภารกิจอันยิ่งใหญ่ด้วยสีหน้าลำบากใจภายในห้องเพียงลำพัง ตอนนี้หน้าที่ของเธอภายในสำนักงานนักสืบได้สิ้นสุดลงชั่วคราว เพราเธอกลับได้รับการปฏิบัติหน้าที่ในภารกิจสำคัญครั้งนี้แทน   เชอรี่นักสืบสาวนั่งเปิดแฟ้มเอกสารทีละหน้า ค่อยๆ อ่านอย่างตั้งใจเพื่อทำความเข้าใจกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายครั้งใหม่ "ภารกิจ 4 วายร้ายคุณชายเทวดา.. 4 วายร้ายคุณชายเทวดา.. 4 วายร้ายคุณชายเทวดา!!" เธอนั่งอ่านชื่อภารกิจซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ โดยมีเงื่อนไขคือต้องตามหาเด็กหนุ่มทั้งสี่คนที่มีคุณลักษณะตามที่กำหนดในภารกิจนี้ให้ได้ภายใน 5 วัน ภายหลังจากที่ได้ตัวเด็กหนุ่มทั้งสี่คนตามคุณลักษณะที่กำหนดไว้แล้ว ให้ใช้วิธีใดก็ได้เพื่อจะปรับปรุง เปลี่ยนแปลง ขัดเกลาเด็กหนุ่มทั้ง 4 คน เพื่อให้พร้อมกับการเป็นคุณชายเฉพาะกิจที่ต้องเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในพระราชวัง ที่มีการตรวจตราความเรียบร้อยอย่างเข้มข้น ดุเดือดในระดับสากล ซึ่งให้เกิดความเชื่อมั่นความไว้ใจขององค์ชายรัชทายาทเพื่อสืบค้นข้อมูล.........ให้ได้ ซึ่งมีเวลาในการปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้เป็นเวลา 60 วันเท่านั้น ภารกิจห้ามล้มเหลวเด็ดขาด แต่หากภารกิจเกิดล้มเหลวขึ้นมาทุกคนต้องยอมปลิดชีพตัวเองโดยทันที เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัยหรือทำให้อีกฝ่ายได้ล่วงรู้ความลับในภารกิจที่ส่งตัวพวกเขาไปโดยเด็ดขาด เชอรี่นั่งศึกษาข้อมูลในแฟ้มเอกสารคร่าวๆ เธอเริ่มมีสีหน้าตกใจกับข้อความที่ว่า (ต้องยอมปลิดชีพตัวเองเพื่อรักษาความลับของภารกิจ) "อะไรนะ? ถึงขั้นต้องยอมฆ่าตัวตายเพื่อภารกิจเลยเหรอ โห! ตายแล้ว.. ตายแล้ว.. ตายแล้ว.. ที่สำคัญฉันจะไปตามหาเด็กหนุ่ม 4 คนนั้นได้ที่ไหน โอ๊ย!! ปวดหัวเว้ย ตั้งแต่ทำงานมาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลยนะเนี่ย ตายแล้วอีรี่เอ๊ย! งานนี้ทำเอาแกปวดหัวแน่ๆ" เธอนั่งบ่นพึมพำกับตัวเองในห้องประชุม แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อมีเสียงหนึ่งร้องทักจากประตูหน้าห้อง  "เจ้รี่นั่งบ่นอะไรคนเดียวครับ เที่ยงแล้วนะไปกินข้าวกันเถอะ" "อ้าวนัด! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำพี่ตกใจหมด ไม่มีอารมณ์จะกินว่ะเจอภารกิจครั้งนี้ไป เล่นเอาพี่หงายเงิบเลย" พนักงานรุ่นน้องทำสีหน้าเข้าใจในสิ่งที่เธอบอก "เจ้หัวหน้าฝากมาบอกว่า ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเจ้ไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้นะครับ เริ่มเตรียมปฏิบัติภารกิจเลยและส่วนเงินสนับสนุนในภารกิจจะถูกโอนเข้าบัญชีของเที่ยงคืนวันนี้ครับ งั้นผมขอตัวไปกินข้าวก่อนนะครับ" "งั้นเหรอ ขอบใจมากนะไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ว่าพี่จะกลับไปเตรียมงานที่บ้านน่ะว่างๆ ค่อยคุยกันในไลน์นะไอ้น้อง" "ได้เลยเจ้ สวัสดีครับ" พนักงานหนุ่มเดินออกจากห้องประชุมขณะที่ตัวเธอเก็บของและแฟ้มเอกสารสำคัญ ก่อนจะเข็นรถวีลแชร์ไปเปิดประตูแล้วออกจากห้องประชุมไปยังรถยนต์ส่วนตัวที่จอดอยู่ตรงลาจอดรถของสำนักงานพร้อมกับแผนการที่จะหาเด็กหนุ่ม 4 คนตามภารกิจที่ได้รับมอบหมาย โดยมีพนักงานรักษาความปลอดภัยคอยช่วยยกรถวีลแชร์ขึ้นเบาะท้ายให้กับเธอเช่นนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน ก่อนที่เธอจะกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพในน้ำใจการช่วยเหลือของพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้น โดยไม่มีใครทราบมาก่อนเลยว่าหญิงสาวประเภทสองมีความพิการทางด้านร่างกายจะผันชีวิตของตนเองมาเป็นนักสืบมือดีระดับประเทศได้ จนทำให้สำนักงานนักสืบมีงานเข้ามาแทบทุกวัน นับเป็นการสร้างเม็ดเงินให้แก่สำนักงานได้ดีทีเดียว ซึ่งพนักงานทุกคนในสำนักงานนักสืบต่างมีความรักความหวังดีกับเธอโดยไม่คิดว่าเธอเป็นคนพิการเลย นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด เชอรี่จึงแสดงความรู้ความสามารถผ่านผลงานทุกชิ้นที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณภาพจนส่งผลงานที่ได้รับมอบหมายประสบความสำเร็จ เป็นผลให้ทุกคนในสำนักงานต่างชื่นชมในความสามารถของเธอ และไม่คิดว่าเธอเป็นคนพิการตั้งแต่นั้นมาจนถึงปัจจุบัน ทำให้หัวหน้าสำนักงานชอบพูดหยอกล้อเธออยู่เป็นประจำด้วยความเอ็นดู   เธอใช้ระยะเวลาไม่นานนักรถยนต์ก็ขับมาถึงอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง ซึ่งห้องของเธออยู่บริเวณชั้น 5 นับว่าเป็นความใฝ่ฝันของเธอที่ชอบอยู่บนที่สูงอยู่แล้วและเป็นความโชคดีที่อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้มีลิฟต์เพื่ออำนวยความสะดวกกับเธอ ทันทีที่รถยนต์ของเธอจอดในลานจอดก็มีพนักงานรักษาความปลอดภัยหนุ่มที่นั่งเฝ้าประตูหน้าอพาร์ทเม้นท์เข้ามาเปิดกระโปรงรถยนต์ เพื่อนำรถวีลแชร์ลงมาให้เธออย่างรวดเร็วด้วยความเคยชิน  "สวัสดีครับพี่รี่ วันนี้เลิกงานเร็วจังเลยนะครับ" รปภ. หนุ่มกล่าวทักทายเธออย่างเป็นกันเอง  "พอดีมีเรื่องด่วนน่ะจ้ะ พี่ต้องรีบกลับมาเตรียมงาน  ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่คงไม่ค่อยได้เข้าไปที่สำนักงานอีกแล้วล่ะ คงจะนานๆ จะไปที" รปภ. หนุ่มทำสีหน้าแปลกใจ  "ผมขออนุญาตถามพี่รี่ได้มั้ยครับ ว่าเพราะอะไรถึงพี่จะไม่ค่อยได้ไปสำนักงานแล้วล่ะครับ" "อ๋อ.. พอดีพี่มีโปรเจ็คใหม่ที่ต้องทำน่ะ เขาให้ทำที่บ้านได้ พี่ก็เลยขอทำที่ห้องพักดีกว่าจ้ะ" "ครับพี่ แต่ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกได้นะครับ ผมยินดีช่วยพี่รี่ทุกอย่างครับ" นักสืบสาวยิ้มให้กับรปภ. หนุ่มอย่างจริงใจเชิงขอบคุณในน้ำใจของรปภ.หนุ่ม "ขอบใจมากจ้า" แล้วกล่าวขอบคุณ เพื่อจะขอตัวขึ้นห้องไปเตรียมงานในการค้นหา 4 หนุ่มที่จะมาปฏิบัติหน้าที่เป็นคุณชายเฉพาะกิจต่อไป