The Otis

AWAKEN 1 SA gitna ng madilim na gubat naka hinto ang kulay itim na sports car at sakay ang limang binata sa loob doon. Dalawamput limang minuto na silang naka hinto doon at ni hindi pa sila lumalabas sa perimeter ng Illustra. "Sure ba kayu sa ipapagawa ninyu sa akin?" Tanung ng binatang naka upo sa driver seat at naka hawak ang kanyang kamay sa manibela. May kulot at makapal na buhok, maputi, may ka tangkaran, bahagya ding malaki ang katawan nito at may mapang lokong ngiti. "Oo naman, ayaw mo o gusto? Akala ba namin kaya mo at magaling ka?" Sabe ng kanyang katabi. Ayaw niyang madismaya ang mga kaibigan niya sa kanya, madalas na nila itong ginagawa at mang gulo sa kahit na sinu ngunit iba ito sa lahat na gagawin nila. "Oo naman mga bro, kaya ko kaso hindi tayu pwedeng lumabas sa perimeter ng Illustra at baka maparusahan tayu. Gusto ko pa naman maka kita habang buhay at magkaroon ng alaala," pag aalala ng binatang nasa driver seat. "Wala naman makaka alam, magulang mo diba ang pinaka malakas na angkan ng mga aswang at walang pwedeng gumalaw sayu dahil ikaw ang tagapag mana ng Otis Clan." Pagmamalaki naman ng lalaking nasa likod naka at sa bahaging gitna. "Ngayun lang naman natin toh gagawin at pagkatapos eh tapos na. Sinasabe ko sayu, walang makaka alam tayu-tayu lang na magkakaibigan. Kong may maka alam man nitong bagay na ito ay hindi ka naman pwedeng galawin dahil anak ka ng mga Otis. Inuulit ko kailangan mo lang kumuha ng isang babae, kahit sinu dyan at pagkatapos nun ay ibabalik natin siya at babalik na tayu dito sa Illustra." Paliwanag muli ng kanyang katabi. Kahit na kumbinsido na siyang gagawin niya ito ay napapa isip pa din siyang hindi pwedeng basta na lang pumayag sa plano ng kanyang mga kaibigan. 'Pero tama ang mga kaibigan ko, hindi nila ako pwedeng parusahan dahil sa gagawin ko dahil tagapag mana ako ng Otis Clan.' Hindi niya maiwasang hindi mapa ngiti sa kanya na namang gagawin, ni hindi rin alam ng mga magulang niya kong anung pinag gagawa niya sa buhay niya. Sa mansyon nila siya ay huwaran na kapatid at masunuring na anak. Pero kong sa mga kaibigan niya doon lamang niya naipapakita ang tunay niyang kulay. Pasaway, gala at higit sa lahat pa sarap sa buhay binata. "Ok, alam ko naman na mag eenjoy tayu dito guys." Saka naman niya pinaandar ang kotse, rinig ang sigawan ng mga kaibigan niya sa kanya. "Yan si Eulexis!" Sigaw ng isa niyang kaibigan sa kanyang kaibigan.   ANG pangalan niya ay Camille, sa edad na 21 taong gulang ay kailangan na niyang buhayin ang pamilya ng mag isa, may lima siyang kapatid, tindera ng kakanin ang magulang at siya lamang ang panganay sa magkakapatid. Ni hindi rin niya makapag kolehiyo pero may mabuti at mapag mahal siyang kasintahan. Nagtrabaho siya sa mamahalim at sikat na kainan ng kanyang kasintahan. Nag ka kilala sila sa isang mesa dahil sa hindi inaasahan na pangyayare hanggang sa maging kaibigan at maging magkasintahan. Isang taon na silang mag kasintahan, ayaw pa sana niya ang trabahong binigay sa kanya bilang cashier sa resto nito ngunit mapilit ang binata. Dahil iisipin ng ibang tao na pera lang ang habol sa kanya, ngunit hindi naman niya mapipilit ang bawat taong intindihin siya. Madilim na sa buong paligid at sarado na rin ang resto nila. Pati ang mga katrabaho niya ay nag sisiuwian na rin nang makuha ang kanilang mga sahod. May mapupungay siyang mata, tama lang ang laki at tangkad niya. May buhok siyang hanggang balikat at may kulay itong, kulay pula at maputi. "Ms. Nuñez tawag ka ni boss kunin muna yung sahod mo," sabe ng isang waitress sa kanila nang maka daan sa kanyang sweldo. "Oo, sige." Hindi alam ng mga ka trabaho niya na may relasyun siya sa kanyang boss dahil pinili niyang ilihim na muna niya kahit na ayaw ng kanyang kasintahan. Agad na siyang tumayo sa kanyang kina uupuan at naglakad sa may likod na bahagi kong saan ang opisina ng kanyang kasintahan. Inayus na muna niya ang suot niyang itim na skirt, blouse na puti at ang vest nitong itim bago kumatok sa pinto. "Come in," sabe ng boses lalaki sa loob. Huminga na muna siya ng malalim bago siya tuluyang pumasok sa loob. Naka upo ang matipunong binata sa harap ng lamesa nito at naka ngiti sa kanya. "Uuwi kana ba?" Malumanay na tanong nito sa kanya. Kong sa trabaho ang relasyun nila ay boss at empelyado lang ngunit pag sila na lang ang magka harap saka naman nila pinapa kita ang tunay nilang nararamdaman sa isa't isa. Lumapit naman siya sa kanyang kasintahan at saka binigyan ng mabilis na halik sa noo. Aalis na sana siya nang hatakin siya pabalik at mapa upo sa lap ng kanyang kasinatahan. "Anu ka ba baka may pumasok?" Pagmamadali niyang maka alis ngunit hindi naman siya nito binibitawan. "Ngayun na lang uli Camz," paglalambing nito sa kanya at hindi na rin siya nagpupumiglas. "Baka kase magusot ang damit mo," pagdadahilan ni Camille ngunit hindi naman siya pinansin ng binata at yakap-yakap lang siya. "Dale, hindi ka pa ba uuwi?" "Sabay na lang tayu gusto mo, tapos kana ba?" "Kanina pa po, sir. Pero diba alam muna man na hindi tayu pwedeng magsabay." "Tsk, nakaka inis kailan kaya kita maihahatid sa inyu?" Hindi naman maiwasang matawa ang dalaga sa pag iisip bata na naman ng kanyang kasintahan, "aba ewan ko sayu. Pero kailangan ko nang umuwi, bibili pa ako ng hapunan namin kase alam nilang sahod ko ngayun at lalo na yung mga kapatid ko naghihintay ng pasalubong yun." "Ay oo nga pala," ngiting saad ni Dale. May inabot naman ang binata galing lamesang maliit na sobre na naglalaman na pera o sahod para sa dalaga at saka naman binigay sa dalaga. Kinuha naman ito ni Camille at hindi maiwasang mapa ngiti ng mapait. Simula nang pumasok siya doon, hindi niya gustong swelduhan siya ng kasintahan niya. Kaya dalawang linggo na rin siyang pasimpleng naghahanap ng bagong trabaho at saka naman siya aalis. Dahil na hihiya siya, saka naman siya papayag na ipapakilala na siya nito sa mga kaibigan at magulang ng binata. "Salamat Dale," mahina niyang wika. "Hindi muna man kailangan mag pasalamat at saka pinag hirapan mo yan diba. Sige na umuwi kana at delikado sa labas ng ganitong oras." Tumayo na rin si Camille at inayus ang damit sa harap ni Dale. Tinitignan lanag siya ng binata at saka naman niya muli binigyan ng halik sa labi ng mabilisan. "Mag ingat ka sa pag uwi," sabay tuluyang layu niya sa binata. "Ikaw ang mag ingat sa pag uwi kase babae ka." Ngitian na lamang niya ang binata at saka lumabas ng silid. Kinuha naman niya agad ang bag at lumabas sa likod na bahagi ng resto kong saan isa itong eskinita. Bahagyang maputo ang sahig doon kaya minabuting mag ingat sa paglalakad at baka may tumalsik sa kanyang likod na legs o sa sapatos niya. Habang nag lalakad ay nakaramdam din siya na may sumusunod sa kanya at yapak pa ng sapatos sa maputik na daan maliban sa kanya. Napa hinto siya at bigla na lamang bumigat ang kanyang paghinga. 'Jusko po, wag naman sana ako mag biktima ng holdap,' pagdadasal niya nang patuloy niyang paglalakad. Sa luwasan ng eskinitang yun kong saan may poste ng ilaw ay may naaninag siyang naka tayu doon at nakakaramdam siyang kakaibang lamig sa mga oras na yun. Nagtataka siya dahil hindi naman mahangin sa mga oras na yun ngunit malamig. Hindi niya maiwasang mapa yakap sa kanyang sarili. Sa kisapmata biglang nawala ang taong naaninag niyang naka tayu sa luwasan at bigla naman siyang nakaramdam ng may tao sa likuran niya. Bahagyang nangangatog ang katawan niya sa kaba at takot. Napa hinto na rin siya sa paglalakad, hindi niya gustong tignan kong sinu ang nasa likod niya ngunit traydor ang katawan niya at pinipilit tignan ang nasa likod niya. Dahan-dahan niyang ginalaw ang katawan at naka hinga siya ng maluwag ng wala naman palang tao. Pero sa pag harap niya sa kanyang daraanan saka niya nakita ang matangkad na nilalang, hindi siya maka kilos at maka hinga ng maayus sa mga oras na yun. Gusto niyang tumakbo pero hindi niya magawa, hanggang sa dahan-dahan kumilos ang paa niya pero hindi siya pinayagan maka layu hanggang sa mabilis na takpan ang bibig niya. Nagpupumiglas niya, ni hindi niya makita ang mukha nito sa hindi alam na kadahilanan at malakas dahil hindi paren siya nito binibitawan. "Sorry, hindi ko gustong gawin ito pero kailangan." Hanggang sa mang dilim ang paningin ni Camille nang may itusok sa lanyang batok ang nilalang na yun.