ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสีขาว ฉันหวังว่าเมื่อตื่นขึ้นมาจะเจอหน้าพี่นนท์เป็นคนแรก แต่มันก็มีแต่ความว่างเปล่า น้ำตาของฉันค่อยๆไหลลง ไม่มี พี่นนท์ทิ้งฉันไปแล้ว
ไม่นานเสียงประตูก็เปิดขึ้น พี่คินเดินเขามาหาฉันที่เตียง ยกมือมาปาดน้ำตาออกจากหางตาของฉัน
"ลิสา ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
ฉันไม่ตอบอะไรออกไป หันหน้าหนีไปอีกทาง
"หิวไหม หิวน้ำหรือเปล่าครับ..ลิสา พูดกับพี่สักคำได้ไหม อย่าเงียบไปแบบนี้"
"หนูอยากอยู่คนเดียว"
"พี่ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จะให้พี่ทำยังไงลิสาถึงจะหายโกรธ"
"เลิกยุ่งกับหนู อีกแค่ไม่กี่วันหนูก็ฝึกงานจบ เราอย่าเจอกันอีก"
"แต่พี่รักลิสานะ ลิสาให้โอกาสพี่ได้ดูแลลิสาได้ไหมครับ"
"แต่หนูรักพี่นนท์ หนูไม่ได้รักคุณ ไม่มีวันจะรักด้วย"
"ทั้งที่เขาทำร้ายลิสามากขนาดนี้ ลิสายังจะรักเขาอีกเหรอ"
พี่คินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"พี่นนท์แค่เข้าใจหนูผิด พี่นนท์ไม่ได้ตั้ง
