ฉันนั่งอึ้งอยู่ในรถไม่ไหวติงต่อสิ่งรอบตัว แต่อีกคนลงจากรถด้วยรอยยิ้มกระตุกมุมปากแบบราวชอบใจที่ได้ทำอย่างนั้น
แต่ฉันไม่เข้าใจว่า...เฮียจูบทำไม
ประตูรถฝั่งฉันถูกเปิดออกพร้อมเสียง ติ๊ก ของล็อกที่ปลดดังชัดในหัว ฉันหันหน้ามองคนที่เดินมาเปิดประตูให้
เฮียยืนอยู่ตรงนั้น…ไม่พูดอะไร มีแค่รอยยิ้มกระตุกมุมปากกับหางคิ้วยกหนึ่งข้างเหมือนกำลังบอกว่า “ได้แล้วนี่จูบ” หรือจะเอาอีกถ้ายังไม่ลง
ฉันก้าวลงจากรถช้า ๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ใจของฉันเหมือนคนเพิ่งผ่านสนามรบที่มีขีปนาวุธพุ่งใส่แล้วหลบเกือบไม่ทัน ใบหน้าของฉันไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่ปกติแค่ไหน
แล้วข้างนอก…เพื่อน ๆ ของเฮียยืนรออยู่กับสายตาที่จับจ้องมาอย่างพร้อมเพรียง ทั้งพี่รินที่กอดอกเหมือนจับผิดฉัน พี่ปุณณ์ที่เหลือบมองขึ้นลงอย่างสำรวจ และพี่ปั้นที่ยกคิ้วรอคำตอบโดยไม่ต้องเอ่ยถาม
บรรยากาศตรงนั้นมันอึดอัดจนฉันเผลอกลืนน้ำลายดัง เอื๊อก
…ทำไมเหมือนทุ
