“อ้าว...ต้องคบเหรอ”
ดูมันทำหน้าทำตาไร้เดียงสาสุด ฉันล่ะส่ายหน้าระอาใจจริง ๆ
“เออ...มึงเลิกเรียกเฮียว่าผัวกูได้แล้วนะ กูไม่อยากมีปัญหากับคนของเขาวะ”
“ห่วงความรู้สึกเขา” จูเน่ถามเสียงสูง
“เออ...” ฉันตอบตรง ๆ
“มึงรู้ตัวปะ ว่ามึงแคร์เขามาก แต่เขาไม่ได้แคร์มึงเลย” จูเน่ทำไมต้องย้ำ กับคนที่เรารักเราก็ต้องแคร์ปะวะ มันเรื่องปกติ
“ก็มันไม่เหมือนกันมึงก็รู้ กูชอบเขา แต่เขาไม่ชอบกูไง มันก็ต้องต่างกันพี่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรด้วย” อันนี้เรื่องจริง พี่เขาไม่ได้ผิดอะไรที่จะไม่ชอบฉันตอบ แล้วฉันก็ไม่ได้ผิดอะไรที่ไปชอบพี่เขา คนเราบังคับจิตใจกันได้ที่ไหน
ฉันคุยกับเพื่อนอีกไม่นานก็วางสายจากนั้นอาบน้ำนอนเพื่อตื่นมาพบกับวันใหม่ที่สดใส
แต่ว่า...แค่ลืมตาก็เริ่มมีความบันเทิงล่ะ
“เหี้ย!”
“เสียงดังอะไร...แล้วจะเรียกเฮียหรือเหี้ย เอาให้ ชัด ๆ”
“อุทานไงเฮีย...อุทาน” ฉันไม่ได้ตั้งใจจะด่าเขาสักหน่อย แค่ตกใ
