“เหมยไปเอาน้ำมาให้เพื่อนฉันสิ เร็วเข้า...”
“ยังดุเหมือนเดินนะแก...” นารียิ้ม
“แล้วนั่นหน้าตาไปโดนอะไรมาล่ะ ทำไมถึงได้เละเทะแบบนั้น”
เมื่อนั่งมองเพื่อนสนิทถนัดตา กมลวรรณก็ร้องทักขึ้น มองอย่างแปลกใจ นารีแค่นยิ้ม ขณะยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตนเองอย่างเจ็บแค้น
“อย่าบอกนะว่าแกยังไม่เลิกเข้าบ่อนอีก... แก่จนจะเข้าโลงอยู่แล้วนะนารี”
“มันเลิกได้ที่ไหนกันล่ะ เอ่อ... แล้วที่ฉันมานี่ก็จะมารับเด็กสองคนที่เคยฝากเอาไว้เมื่อหลายปีก่อนกลับ...” หากนารีไม่มัวแต่กวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องอยู่ล่ะก็ หล่อนคงได้เห็นสีหน้ากังวลใจของคู่สนทนาชัดเจน
“แล้วมันสองคนอยู่ไหนล่ะ ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้ว...” นารีกระหยิ่มยิ้มย่อง ผิดกับกมลวรรณหรือซ้อใหญ่ที่หน้าเครียด
“เด็กสองคนไม่อยู่แล้วล่ะ...”
คำพูดนั่นคล้ายเป็นประโยคบอกเล่า แต่มันกลับกระแทกประสาทหูของหล่อนอย่างจัง ทำให้นารีต้องเบิกตากว้างหันไปจ้องมองหน้าของซ้อใหญ่ด้วยความ
