"แกโอเคแน่นะ" ฝ่ามือของเพื่อนสนิทเอื้อมมาจับข้อมือของฉันเอาไว้หลังจากที่เราตามพี่คิวมาจนกระทั่งเขาเข้าไปห้องหนึ่ง และตอนนี้ฉันก็มายืนอยู่ตรงหน้าห้องนี้แล้วด้วยหัวใจที่สั่นไหวจนเหมือนคนเป็นโรคร้ายอะไรซักอย่าง
ลำคอแห้งผากราวกับขาดน้ำมาหลายวันจนแทบพูดอะไรไม่ออก
แต่ฉันเคยผ่านสถานการณ์แบบนี้มาครั้งหนึ่งแล้วตอนที่คบกับพี่ดรีม คิดเสมอว่ามันคงจะไม่เจ็บเหมือนตอนนั้น แต่เปล่าเลย...
เมื่อเราเริ่มมีความรักครั้งใหม่เราก็ต้องเจ็บเท่าเดิม เผลอๆมันอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะเหมือนกับมันตอกย้ำแผลเก่าและความโง่เขลาของตัวเอง
"ผู้ชายคนนั้น..." อยู่ๆซันก็พูดขึ้นแล้วมองหน้าฉันพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
"แฟนฉัน... เขารู้เร็วกว่าพวกเราอีก" ฉันพูดติดตลกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นไปเคาะประตูห้องนั้นสองสามครั้ง
ไม่นานนักก็มีคนมาเปิดห้อง...
เป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆ แต่เธอกลับมองฉันเหมือนกำลังสงสัยแล
