EP.30
หลังจากเรานั่งดื่มกันต่อยัยเค้กก็มาส่งฉันที่หอก่อนจะไปส่งต้องตา เวลานี้เที่ยงคืนกว่าแล้วและฝนก็ดันมาตกหนักเสียได้ เล่นเอาฉันสร่างเมาหมดแล้วเพราะความเย็นเยียบจากการเปียกฝนมานิดหน่อยตอนออกจากร้าน
"เตย"
"ตะ...ตกใจหมด"
ฉันยกมือขึ้นมาทาบอกด้วยความตกใจเมื่อเดินมาถึงมุมบันไดแล้วพบกับคนที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่เงียบ ๆ และไม่ใช่ใครอีกแล้วนอกจาก...พี่คิว
สภาพเขาเวลานี้บอกตามตรงว่าอย่างกับลูกหมาตกน้ำ แถมยังตาปรือๆอย่างกับคนดื่มมาอย่างหนัก บอกตามตรงว่าฉันไม่เคยเห็นเขาในภาพแบบนี้มาก่อน มันเล่นเอาหัวใจของฉันปวดหนึบอย่างไม่มีสาเหตุ
“ลืมกันแล้วเหรอ”
เขาเอาแต่พูดอะไรเรื่อยเปื่อยบางคำก็จับใจความไม่ได้ ที่ยืนอยู่ก็จะล้มมิล้มแหล่จนฉันต้อเขาไปพยุง น่าหงุดหงิดตรงที่ โกรธเขาอยู่แต่มันก็ยังห่วงเขาด้วย
“ทำไมต้องดื่มมาขนาดนี้ แล้วห้องตัวเองไม่รู้จักกลับหรือไง”
“คิดถึงเธอ”
“...”
“กลับไหวไหม หรือจะให
