เสวี่ยอีกลับมายังโรงหมอ ไม่คาดคิดว่ามนต์สะกดของนางจะคลายเร็วกว่าที่ควรจะเป็น ในห้องโถงเรือนหลักนั้นเจิ้นหยวนกับเจิ้นซูกำลังนั่งมองหน้ากันราวกับศัตรู เมื่อเสวี่ยอีกลับมาทั้งสองจึงมองมาที่นางเป็นตาเดียว
"ไปที่ใดมา" เจิ้นหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"ข้าไปซื้อผลไม้แห้งเจ้าค่ะ"
"โกหก" เจิ้นซูเอ่ยขึ้น กายสูงใหญ่เหยียดยืนเต็มความสูง เจิ้นซูมองเสวี่ยอีด้วยแววตาคาดคั้นระคนจับผิด
"ข้ามิได้โกหกพวกท่าน"
"เจ้าไปที่ใดมา ตอบความจริงอย่าให้ข้าต้องโมโห" เจิ้นซูจับแขนเสวี่ยอี ดึงกระชากข้อมือนางอย่างเหลืออด
"เจ้าไม่มีสิทธิ์อันใดทำกับนางเช่นนั้น นางเป็นอาลักษณ์ของข้า" เจิ้นหยวนปัดมือเจิ้นซูออกจากแขนเสวี่ยอี
"นางก็เป็นของข้าเช่นกัน" เจิ้นซูตอบพี่ชายด้วยแววตาแข็งกร้าว
"เป็นของเจ้า อย่างนั้นรึ" เจิ้นหยวนโกรธจนหน้าแดง
"เมื่อคืนเจ้าบอกนางมาหาข้า ข้อความในกระดาษแผ่นน้อยก็ชัดแจ้งว่าให้นางมาร
