นกร้องริมหน้าต่างปลายยามเหม่า ร่างหนากกกอดให้ความอบอุ่นกับร่างเล็กนุ่มนิ่มในวงแขน เจิ้นหยวนในร่างองค์ชายอี้หลงรู้สึกประหม่า แต่ความรู้สึกร้อนเร่ากลางกายเกิดขึ้นด้วยอารมณ์ปรารถนาอีกครั้ง
“เซี่ยซี ยังไม่ตื่นอีกหรือ”
“ท่านพี่ ขอนอนต่ออีกสักนิด ท่านเคี่ยวกรำข้าทั้งคืนจนฟ้าสาง” สตรีขดตัวในผ้าห่ม เสียงอู้อี้บ่งชัดว่านางเหนื่อยล้ามาทั้งคืน
มือหยาบรั้งเอวบางมาแนบชิด แผ่นหลังขาวเนียนแนบสนิทกับแผ่นอกแกร่งอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
แท่งเนื้อแข็งกลางกายถูไถไปบนก้อนเนื้อสะโพกนุ่ม มือใหญ่กอบกุมเต้าทรวงเอาไว้แล้วเคล้นคลึงแรงขึ้น
“ท่านกลายเป็นปีศาจราคะไปแล้วรึ”
“เจ้างดงามจนข้าอยากทำเจ้าทั้งวันทั้งคืน”
“อื๊อ”..เสียงหวานครางประท้วงในลำคอ แต่หมดเรี่ยวแรงขยับกาย ปล่อยให้มือใหญ่เคล้นคลึงสองเต้าเนื้อของนางต่อไปอย่างย่ามใจ
ดวงอาทิตย์มืดมิดยังไม่ฉายแสง ผู้เป็นภรรยายังงัวเงียไม่ยอมตื่น บนกายนางมีผ้าห่ม แต่รอ
