พิมพ์พริมานั่งทำงานอยู่จนกระทั่งสิบโมงเช้าเสียงไลน์ของหญิงสาวก็ดังขึ้นทำให้เธอยิ้มออกเมื่อเขาตอบว่าตื่นมาทานข้าวและทานยาตั้งแต่เช้าก่อนจะเผลอหลับไปแล้วตื่นมาอีกครั้งในเวลา นี้
“รัตน์ว่าว่านแปลกไปนะ” นารีรัตน์สังเกตอาการของเพื่อนร่วมงานมาสองวันแล้ว ปกติในเวลาทำงานพิมพ์พริมามักจะไม่มองโทรศัพท์มือถือเลย แต่สองวันมานี้เพื่อนร่วมงานของเธอมักจะเอาแต่จ้องโทรศัพท์จนดูยังไงก็ไม่ใช่เรื่องปกติ
“แปลกยังไงเหรอรัตน์”
“ก็แปลกที่เอาแต่จ้องโทรศัพท์น่ะสิ เดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็ทำหน้าเครียดมีอะไรหรือเปล่าเล่าให้รัตน์ฟังได้นะรับรองรัตน์จะเก็บเป็นความลับ”
“พอดีเพื่อนของว่านไม่สบายน่ะว่านก็เลยห่วงว่าเขาจะกินข้าวกินยาหรือยัง”
“เพื่อนหรือแฟนล่ะดูท่าทางเป็นห่วงเขามากเลยนะ”
“เพื่อนจ้ะ”
“แล้วทำไมจะต้องหน้าแดงด้วยล่ะ รัตน์ว่าต้องไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแน่ๆ”
“ตอนนี้เรายังเป็นเพื่อนกันจริง”
“พูดแบบนี้ก็แสดงว่ากำลังดูๆ
