ณ โต๊ะอาหาร
“สร้อยล่ะ”
หลังจากมื้อเช้าถูกเสิร์ฟเป็นที่เรียบร้อยแล้วและภายในห้องอาหารมีเพียงแค่ฉันกับลู่จื้อ เสียงหวานได้เอ่ยถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มละจากแก้วกาแฟที่พึ่งวางลงมาสบตากับฉัน เขายกมือขึ้นเท้าคางแล้วจ้องมองมาโดยที่ไม่เปิดปากพูดอะไรออกมา
“....” เอาแต่จ้องหน้า ไม่พูดแล้วยังเหมือนยิ้มมุมปากด้วย อารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้เหลือเกินนะ
“คุณลู่” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่แข็ง แล้วยังจ้องตากับอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่ยอม
“เราคุยกันแล้วนะว่าชิเอลจะไม่เรียกเฮียแบบนี้อีก”
“งั้นก็ช่วยทำตัวให้น่าเรียกด้วย”
“เราต้องเป็นแฟนกันเหมือนเดิมแล้วแหละ จะได้น่าเรียกแล้วชิเอลก็จะได้เรียกแบบสบายใจ” อะไรกันความมึนนี้ ที่สุดของที่สุดเลย! แล้วคิดแทนไปหมดเลยนะ
“คำพูดประโยคไหนของชิเอลที่ทำให้คุณลู่คิดไปแบบนั้นคะ” เสียงเล็กตอบกลับเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ซึ่งอีกฝ่ายกลับอมยิ้มกับอาการของฉันซะงั้น
