“โทรศัพท์ของชิเอลล่ะ”
ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยระหว่างเราทันที เกือบลืมไปแล้วนะว่าโทรศัพท์ถูกแย่งไปแล้วเขาโยนมันทิ้งไปไหนก็ไม่รู้ ร่างบางเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าลู่จื้อแล้วยื่นมือไปขอในสิ่งที่ตัวเองถามหา
“....” ลู่จื้อล้วงหยิบเอาของสิ่งนั้นออกมากระเป๋ากางเกงแล้วยื่นมันมาให้ฉัน เก็บโทรศัพท์ฉันเอาไว้กับตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยหรือไม่ก็อาจจะเป็นแม่บ้านเก็บมันมาให้เขาสินะ
“เมื่อคืนเฮียเทียนโทรมานี่นา...” เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองเมื่อรับเอาโทรศัพท์คืนมา
“อย่าโทรหามันนะ” ลู่จื้อเงยหน้าขึ้นมาสบตา เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาแล้วจ้องตาฉันด้วยแววตาที่ขอร้อง
“....” ไร้คำพูดใด ๆ ออกจากปาก ทำเพียงจ้องลึกเข้าในดวงตาคู่นั้นกลับไป
“ตอนนี้เป็นเวลาของเฮีย อย่าเอาคนอื่นเข้ามา” ครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่แววตาเท่านั้นที่ขอร้อง แต่น้ำเสียงของเขาก็เช่นกัน ลู่จื้อขอร้องฉันจากใจจริง
“...แล้วทำไมตอนตัวเองไม่ทำบ้างล่ะ พาคน
