วันต่อมา
ณ มหา’ลัย เวลา 17.15 น.
“ไปอ่านหนังสือที่บ้านฉันมั้ยชิเอล ไปค้างบ้านฉันกัน เดี๋ยวให้พ่อครัวเตรียมอาหารไว้” ต้าหลินหันมาพูดในระหว่างที่เรากำลังเดินออกจากห้องเรียนหลังจบวิชาสุดท้าย
“ช่วงนี้ไม่ว่างเลย ตอนเย็นมีอะไรต้องไปทำ” ฉันปฏิเสธทันทีหลังต้าหลินพูดจบ
ตั้งแต่เมื่อคืนจนเย็นอีกวันหนึ่งเรายังไม่ได้คุยกัน แม้ว่าฉันจะพยายามส่งข้อความไปหาเขาแต่ยังไร้การตอบกลับ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไรด้วยซ้ำ ส่วนเขา...ไม่ได้ผิดอะไรเหมือนกันเพราะทั้งสองไม่ได้ไปต่อกันที่ไหน เรื่องแค่นี้ฉันยกโทษให้เขาได้ ไม่เก็บมาคิดอะไรอีกถ้าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
“....” ต้าหลินเงียบไปเอาแต่จ้องหน้าฉัน
“ฉันไม่ว่างจริง ๆ เย็นนี้มีเรื่องที่ต้องไปทำ” คืนนี้ตั้งใจว่าจะเข้าไปหาเฮียลู่ ตั้งใจว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ครั้งนี้เพื่อนของฉันถามด้วยแววตาจริงจัง ไม่ได้แค่ขี้สงสัยอย่างที่ผ่านมาแต่รับรู้ไ
