เรื่องบังเอิญจังเลยนะ...
บังเอิญที่เรานั่งโต๊ะเดียวกันหรือไม่เขาก็เตรียมทุกอย่างมาก่อนแล้ว เพราะยังไงคนอย่างจาง ลู่จื้อ ย่อมรู้ก่อนแล้วว่าแขกที่มางานมีใครบ้าง ตลอดหลายวันที่ไม่เจอหน้ากันไม่มีวันไหนเลยที่ลู่จื้อจะไม่มาตามหาฉันที่เพนต์เฮาส์ ติดที่ต้าหลินกำลังท้องไม่งั้นคงไปเอาน้องมาช่วยตัวเองแน่
ถ้าเขาทำแบบนั้นจริง ๆ น่าจะรู้ว่ามันยิ่งทำให้ฉันไม่พอใจเข้าไปใหญ่
“เอ่อ ขอโทษนะครับ” เสียงทักทายของผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง ทำต้องละสายตาจากผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามหันกลับไปมอง
“คะ” ฉันส่งยิ้มให้กับบุคคลที่เข้ามาทักทาย ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วยแต่ยังไงก็ต้องยิ้มให้ตามมารยาท
“ผมเลี่ยงซูครับ” เขากล่าวแนะนำตัวพร้อมยื่นมือมาตรงหน้า
“ชิเอลค่ะ” เมื่อเขาแนะนำตัวเองมา ฉันก็ต้องแนะนำตัวเองกลับไปพร้อมยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่าย
“คือว่าผมอยากจะขอแลกเบอร์เอาไว้ก่อนได้มั้ยครับ ห
