“ฮ่า ๆ" เสียงหัวเราะของไทเกอร์ดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้องรับรองในเซฟเฮ้าส์สุดหรู ชายหนุ่มนั่งเอนหลังพิงกับเก้าอี้หนัง หัวเราะจนไหล่สั่นด้วยสีหน้าสะใจ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในคาเฟ่ชานมเมื่อครู่
ตรงข้ามกัน...ชายลึกลับที่มักจะควบคุมสีหน้าได้ทุกสถานการณ์ กลับทำหน้าเซ็งจัด เขายกมือขึ้นเสยผมแรง ๆ ก่อนจะสบถออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดของตนอย่างเสียงดังฟังชัด
“Damn it! This is driving me crazy…”
(*บ้าเอ๊ย! ฉันจะบ้ากับเรื่องนี้...)
เขากลอกตาไปมา พลางนั่งไขว่ห้างอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้าคมเข้มที่ปกติเรียบเฉยกลับบึ้งตึงจนเห็นได้ชัด
ไทเกอร์ยังหัวเราะไม่หยุด ก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาเจ้าเล่ห์วาววับ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงยั่ว ๆ
“แล้ว…รู้สึกยังไงกับคำว่า...ฝรั่งขี้นก ครับ?”
ชายลึกลับชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันขวับมามองหน้าเขา แววตาเขียวปั้ดขึ้นมาทันที ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะตอบกลับด้วยภาษาบ้านตัวเอง และน้ำเสียงกระแท
