หนึ่งปีต่อมา
มาร์เตอร์และเฌอเบลล์ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด ไม่่ว่าจะไปไหน เรียกได้ว่า มีมาร์เตอร์ที่ไหนต้องมีเฌอเบลล์ที่นั้น เขาจะห่างกันแค่เพียงเฌอเบลล์ไปเรียนเท่านั้น
และวันนี้ก็เป็นวันเรียนเทอมสุดท้ายของเฌอเบลล์ เฌอเบลล์ตื่นมาในตอนเช้าและลงมาทานอาหารเช้ากับมาร์เตอร์เหมือนทุกวัน
“ เฮีย ข้าวต้มบูดรึป่าวคะ “
ขณะที่แม่บ้านนำข้าวต้มกุ้งของโปรดเฌอเบลล์มาเสริฟ กลิ่นของข้าวต้มตีขึ้นจมูกเฌอเบลล์จนเธอพะอืดพะอมจนต้องรีบดันชามออกห่างและปิดจมูก
“ หืม ไหนเฮียดูหน่อยสิ “
มาร์เตอร์ที่กำลังจิบกาแฟอยู่ก็ต้องวางแก้วลง และหันไปตักอาหารในชามของเฌอเบลล์มาดม และมันก็ไม่ได้มีกลิ่นแบบที่เธอว่า ข้ามต้มยังคงหอมน่าทานเหมือนเดิน แต่ทำไมคนตัวเล็กบอกว่า เหม็นนะ
“ เหม็นมั้ยคะ “ เฌอเบลล์ถามเขาอีกครั้ง
“ ก็ไม่นิ หอมน่าทานมาก “ เขาเลื่อนชามข้ามต้มคืนให้เธอ แต่เฌอเบลล์ก็มีอาการพะอืดพะอมอยู่ดี
“ ไม่เอาอะ เบลล์เหม็
