ABDUCTED (TAGALOG R18)

Simula

“Ugh…”

Walang pasintabi sa pagpintig ang aking puso na tila halos pinupunit na aking dibdib. I could clearly see Vince. On his bed. Holding a picture of me in his hand. With his manhood he is slowly tapping on the picture.

“Ugh…”

Ang pagtutop ng bibig na lamang ang nagawa ko sa muli niyang pag-ungol. Ayokong gumawa ng ingay, hindi ako pwedeng gumawa ng ingay. He doesn’t know I am hiding in his closet, he doesn’t need to know.

“Athena… ugh.”

Gusto kong ipikit ang mga mata, ayaw ko ng nakikita. Subalit ang boses nitong tinatawag ako ay tila nagpapabaliw sa akin. Hindi dahil sa gusto ko iyon, kundi dahil binabaliw ako nito sa takot. I had to glance on his face multiple times to make sure if it is really Vince. Are you really Vince?

Hindi ko napansin ang biglang pag-alpasan na ng mga likido sa aking mata. Ang bumabara sa aking lalamunan ay umaakyat. I held tighter on my mouth. Siniil ko ang bibig hanggang sa hindi na ako makahinga. Hindi ako maaaring gumawa ng ingay. Hindi niya maaaring malamang naririto ako.

“Ugh… ugh…”

Kasabay ng lumalakas niyang ungol ay ang sukdulan ng pagpipigil ko ng hikbi. Gusto kong isara ang maliit na siwang ng closet upang hindi na siya makita, upang hindi niya ako makita subalit kahit iyon ay naging napakahirap nang gawin. Kinapa ko ang mga damit sa aking gilid para sana ibusal sa bibig. But my fear only lead me to my end. My panicking mind took over.

Hindi lang pala mga damit ang naririto at may iba pang mabibigat na gamit. Ang paglaglagan ng mga ito ay mas lalong nagpabuhos ng aking mga luha at malamig na pawis. I could only pray that he would ignore. I could only pray that he wouldn’t notice.

Silence. And my heart raced. Silence and I thought I was saved. Pigil ang hininga, nanginginig ang labi, nanlalamig ang katawan. And his sickening laugh followed. Mariin akong napapikit habang pinapakinggan ang mga yabag nitong palapit.

I was sweating but I don’t feel hot. Kung meron man akong nararamdaman, iyon ay takot lamang. Ang kaninang maliit lang na siwang ay lumalaki. Ang kaninang dilim na pumapaligid sakin ay lumiliwanag. And slowly, as if my world is going to end, a figure stood in front of me.

Tall. Huge. Leering down on me, like a predator who has found his prey.

“Found you.”

At hindi pa nakakarami ng lagitik ang orasan nahila na ako nito patayo, palabas ng closet, hinapit sa bewang upang idikit sa kanyang katawan, habang ginagapos ang magkabila kong palapulsuhan.

Tinitigan ako nito na tila walang nangyari. Just like how he usually looks at me, intently, admiring me, not missing even the blink of my eyes.

Did he not realize I was watching? Or does he think I was enjoying watching it?

Ngumiti ito. At ang dagundong ng takot sa aking dibdib ay hindi pa rin kumukupas. I couldn’t say a word. I could only stare back at him, pleading, with tears and still in the process of restraining myself from sobbing.

“You saw it? Tell me. You saw it, right? Was it fun?” Ngumisi pa ito na pawang isang batang nasa gitna ng paglalaro.

Nagpumiglas ako at ang paggapos niya ay mas lalo lang humigpit. Gusto kong sumigaw sa sakit subalit ang takot ko’y tila binabaluktot ang aking dila at hindi ko na magawa pang mag-ingay.

“Do you want me to do it again?”

Nagpatuloy ako sa pagpupumiglas. Nawala na sa isip ko ang sakit, bahala nang mamaga, bahala nang magkapasa. Ang mahalaga na lamang sa aking ngayon ay ang makatakas.

Kinagat ko ang braso niya nang ayaw niya pa ring magpatinag. Sinadya niyang bitawan ako at hindi na ako nag-aksaya ng segundo upang makalayo. But he looked like he just wanted some fun. Hinarang niya ang isang binti dahilan upang matisod ako at padapang bumagsak sa sahig. Sa bilis ng pangyayari, hindi ko na napigilan ang pagkakakagat sa labi. I tasted the blood from my lip.

Nagmadali ako sa pagbangon kahit na may nadamang pagkirot sa tuhod. But he didn’t let me. Marahas ako nitong pinahilata sa sahig para paibabawan niya. Kinubli ng kanyang pigura ang ilaw sa kisame, mas nadedepina ang nakakakilabot niyang ngisi, ang mata niyang pawang hinuhubaran ang kabuuan ko.

Habang binababa niya ang sarili sa akin, hindi ako nagbigay ng kahit isang segundo lamang upang magtagumpay siya. Kahit na kumikirot ang tuhod ay pinilit ko pa rin itong igalaw para tuhurin siya sa kanyang pagkalalaki. Mabilis siyang naalis sa ibabaw ko, sumisigaw sa dinulot kong sakit sa kanya, at agad ko namang kinuha ang pagkakataong iyon upang makatakas.

Paika-ika kong tinakbo ang walang katao-taong kalsada. Nasaan na ang mga tao? Bakit walang mga dumadaang kotse? Kung kailan pinakakailangan ko sila! Taxi? Bakit walang taxi? O kahit dyip nalang! Kahit sino, basta makalayo ako rito.

And as just I thought my day couldn’t get any worse, isang SUV ang tumigil sa harap ko. I came running back to where I came from. Habang paika-ikang naglalakad-takbo palayo, dinig ko ang mga yabag na sumusunod sa akin. Yabag ng isang malaking tao. Tanaw ko ang anino nitong unti-unting lumalapit, lumalaki, kinukubli ang akin.

My knees finally gave up. Kumikirot, namamanhid, nanginginig. But just before my body could ever kiss the ground, a hand caught me in the waist. Hindi pagmamay-ari ni Vince, pagmamay-ari ng hindi ko kilala.

Tinulak ko ito dala ng takot ngunit ang tila pader sa katigasan niyang dibdib ang aking natamo. Dinala niya ang aking ulo para isandal sa kanyang dibdib, upang yakapin ng kakaibang init ng katawan.

“Let me go! I need to run! I need to escape!”

But my voice didn’t seem to reach him. He didn’t let go nor loosen his embrace. Hinimas niya lamang ang likuran ng aking ulo, tila pinapagaan ang pakiramdam ko, sinasabing ligtas ako sa kanya, sinasabing ililigtas niya ako mula kanino man.

His shushing in my ear then followed and his hot lingering breath left a mark on every part it has traveled. Nanginginig ang aking katawan subalit hindi ko alam kung saang ensaktong parte. Soothing scent coming from his shirt calmed my senses. For a moment my crying halted. Not even for a second did I become scared again, even until the sound of Vince’s car passed by us.

But that night, I didn’t even had the chance to see him. The only thing I remembered was his perfume and his huge figure slowly walking away.

Because after that night I was abducted. And who would have thought that the man who saved me would be my abductor?