มีอาเดินไปหน้าตึกเรียนด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ กระทั่งเห็นร่างสูงคุ้นตายืนพิงรออยู่ ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ
แต่มีอากลับมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งด้วยใบหน้าสิ้นหวังสุด ๆ
“เห็นหน้าฉันแล้วเธอดูสิ้นหวังขนาดนั้นเลย” คนปากหมาอย่างเขาจ้องหาเรื่องเธอไม่หยุด พูดดีกับเขาไม่ได้จริง ๆ
“เปล่า” ตอบเพียงสั้น ๆ เมินเขามองออกไปด้านนอกรถ
“นี่เธอกล้าเมินฉันเหรอ”
“...” มีอายังคงเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไปในสมองเธอตอนนี้มันคิดแต่เรื่องรายงาน คิดไม่ตกว่าจะให้ใครช่วยดี จะโทรหาเซนต์ก็ไม่ได้ถ้าไวฟายรู้ไม่ใช่เรื่องดีแน่
แต่ถ้าทำทั้งหมดก็คงไม่เสร็จแน่ ๆ
“มีอา!” คนด้านข้างยังโวยวายไม่หยุด เธอจึงหันไปชักสีหน้าใส่เขา
“นี่เธอกล้ารำคาญฉันงั้นเหรอ”
“ก็นายเรียกอยู่นั่นแหละ”
“ก็เธอทำหน้าบูดเป็นตูดลิงขนาดนั้นจะไม่ให้ฉันถามได้ยังไง” มีอาหันกลับไปมองไวฟายอีกครั้ง ก่อนที่ขมวดคิ้วสองข้างจะขมวดขึ้นสีหน้าเต็มไปด้วยสงส
