#เวลาต่อมา
หลังจากที่กับข้าวเสร็จก็นั่งทานกันปกติ แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ค่อยกินเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ตักกับข้าวให้เธอและนั่งมองเธอกินข้าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ทำไมนายไม่กิน?”
“รอเธอกินอิ่มก่อน”
“จะรอทำไมก็กินไปสิ”
“ทำไงได้ก็ชอบตอนเธอกินข้าวนี่น่า แก้มป่อง ๆ น่ารักฉิบหาย” ไวฟายพูดจบก็เอื้อมมือไปหยิบแก้มมีอา
“ไวฟาย!” มีอารีบหันไปมองหน้าพ่อกับแม่ แต่ท่านเหมือนจะปรับตัวกับไวฟายได้แล้ว ทั้งสองเลือกที่จะไม่สนใจไวฟายกับมีอาปล่อยให้เด็ก ๆ คุยกันกระทั่งกินข้าวเสร็จมีอาก็เก็บจานไปล้างในครัวส่วนไวฟายก็นั่งคุยกับพ่อเธออยู่ที่โซฟา
“ดูร้ายไม่เบานะคนนี้”
“ใช่ค่ะ ร้ายมาก ปากก็ดี ไม่รู้หนูไปชอบได้ยังไง” คำพูดของมีอาทำคนเป็นแม่ถึงกับหลุดยิ้ม
“คนมันจะชอบถึงเขาจะร้ายกับเราแค่ไหนยังไงเราก็ชอบอยู่ดี”
“จริงค่ะแม่” หลังจากที่เธอล้างเสร็จ มีอาก็เดินออกมาด้านนอกครัว เมื่อเห็นว่าไวฟายกำลังนั่งคุยกับพ่ออ
