บรรยากาศในยามสายๆ ของอีกวันเสียงคลื่นซัดเข้ากระทบกับชายฝั่งทะเลทำให้ฉันต้องเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นตื่นจากการหลับไหลที่แสนยาวนาน เพราะหน้าระเบียงถูกเปิดไว้สินะเสียงคลื่นทะเลและลมเย็นๆ มันเลยพัดเข้ามาในห้อง แถวนี้มันเป็นโซนพื้นที่ส่วนตัวเลยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครเข้ามารบกวนเลย
“อืม…” พอฉันขยับตัวก็ได้รู้ว่าคนข้างๆ ที่นอนกับฉันเมื่อคืนไม่ได้นอนอยู่ตรงนี้แล้ว พอลองมองออกไปที่หน้าระเบียงดีๆ ก็เห็นออสตินกำลังนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น “ออสติน…”
“ตื่นแล้วเหรอครับพี่” เขารีบเดินเข้ามาด้านในและไม่ลืมที่จะรีบปิดกระจกหน้าระเบียงไว้ด้วย เพราะฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักตัว เมื่อคืนสลบไปตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ก็รู้สึกขาสั่นไปหมด
“อือ…กี่โมงแล้วเนี่ย”
“แปดโมงกว่าๆ ครับ ถ้ายังเหนื่อยพี่นอนต่อก็ได้นะครับ”
“นายไม่หิวเหรอ?”
“ผมไปกินกาแฟมาแล้วครับ”
“หือ?”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารหรอกครับ มีแม่บ้านมาทำให้
