พอถึงเวลานั่งกินข้าวด้วยกันต่างคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไร ถึงจะเกร็งอยู่บ้างแต่ก็ถือว่าดีกว่าก่อนหน้านี้มาก เพราะแม่ของออสตินเขาก็ไม่ใช่คนที่จะแรงใส่ขนาดนั้น เขาเป็นคนที่เงียบและใช้คำพูดได้กินใจทุกคำ
"ออสติน..."
"ครับ?"
จู่ๆ เสียงของแม่ออสตินก็พูดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบซึ่งมันทำให้ฉันและพ่อของออสตินเองหันมองไปตามเสียงเช่นกัน
"ลูกสะใภ้คนนี้เนี่ย..."
"คะ ครับ? มีอะไรหรือเปล่าครับแม่" น้ำเสียงของออสตินดูสั่นๆ เหมือนกำลังกลัว ซึ่งฉันเองก็กลัวไม่ต่างกัน
"เฮ้อ...ที่ผ่านมาแม่พยายามหาผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อมมาให้เราแต่เราก็ไม่เคยสนใจใครคนไหนเลย"
"ผมไม่สนใจหรอกครับ"
"หลังจากที่มีการพูดคุยกันก่อนหน้านี้ แม่อยากจะบอกว่าแม่ชอบลูกสะใภ้คนนี้มาก"
"คะ ครับ?"
ไม่ใช่แค่ออสตินหรอกที่ตกใจฉันเองก็ทั้งตกใจทั้งแปลกใจไม่ต่างกัน ฉันไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้ เพราะก่อนหน้านั้นแม่ของออสตินเข้มงวดกับฉัน
