"ฮื่ออออ"
เสียงร้องไห้ยังระงมไปทั่วพื้นที่ขณะที่คนในห้องกำลังทำตัวไม่ถูกแต่คนคิดแผน กุนซือเม้มปากแน่นและกำลังตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนทุกคนที่กำลังยืนอยู่
"อึ่ก ฮื้ออ"
พูมร้องไห้จนร่างสั่นจนฉันอดจะนั่งลงไปกอดมันพร้อมลูบหลังอย่างรู้สึกผิด
"พูมกูขอโทษความผิดกูเอง แม่งเอ๊ยกูไม่น่าทำแบบนี้เลย"
รู้สึกแย่จริงๆ นะแถมไอ้พูมยังร้องไห้ไม่หยุดอีก คือมันคงทั้งรู้สึกแย่และอึดอัดที่ถูกทั้งเพื่อนและฉันรวมหัวแกล้งมันด้วยเนี้ย
"เออพูมความผิดกูเอง ความคิดของกูเองว่ะที่อยากเอาคืนมึงจากวันเกิดกูครั้งก่อน"
กุนซือเดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าพูมพร้อมกับเพื่อนๆ ที่ทยอยเดินล้อมพวกเราไว้ด้วยความรู้สึกผิด เทียนก็กำลังจะดับแล้วด้วย
"พูมพวกเราขอโทษ"
ซันเดย์เม้มปากแน่นคล้ายกำลังจะร้องไห้ไปอีกคน
"พูมกูขอโทษ"
ฉันกอดมันไว้ด้วยความรู้สึกผิดที่วันที่ควรจะเป็นวันดีๆ เสือกมาพังเพราะฉันแบบนี้
"อึ่ก อึ่ก" คนที่ฉันกำลังกอดส
