หกโมงเช้าผู้การสันต์จอดรถในบริเวณรั้วของ ‘คันคายรีสอร์ต’ เดินลงไปยังรีสอร์ตสีขาวหลังที่ห้า
เช้าขนาดนี้เขามั่นใจว่าชมดาวยังนอนอยู่แน่ ๆ ต้องได้ปลุกเองเหมือนทุกวัน
เขามีกุญแจห้องติดมือไปด้วย จะให้ไอ้กรณ์เก็บไว้งั้นเหรอ ไม่มีทาง เขาไม่ไว้ใจมัน เกิดมันไขประตูเข้าไปทำมิดีมิร้ายลูกสาวเขาทำไง
กำลังจะไขกุญแจเปิดเข้าไป กลับรู้สึกผิดสังเกต มองซ้าย มองขวา ก็เจอแค่เก้าอี้พับตัวหนึ่งถูกกางทิ้งไว้ ข้างกันมีกาแฟที่ยังคงเต็มแก้ว
"อะไรครับผู้การ" หรั่งมองตามสายตาของเจ้านาย จนไปสะดุดกับกาแฟแก้วนึงและเก้าอี้พับ แก้วกาแฟเขาไม่รู้ของใคร แต่เก้าอี้พับของบ้านเรา มีติดเอาไว้ในรถทุกคันเผื่อมีเหตุจำเป็นต้องได้ใช้
"ไอ้กรณ์ไปไหน" หันกลับไปถามหรั่ง ฝ่ายนั้นถึงกับรีบล้วงมือถือออกมาต่อสายหาเพื่อนสนิททันที
หรั่งเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เมื่อได้ยินเสียงว่ามันดังอยู่ไม่ไกล เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่างแล้วเอียงหู สบตาผู้ก
