วิศรุตอมยิ้ม มองน้ำผึ้งที่นั่งเรออยู่ข้างๆ ตัวด้วยความขบขัน
“ไหนบอกว่าไม่หิวไงครับ กินซะแทบหมดร้านเชียวนะ”
“พี่วิศอย่ามาแซวผึ้งแบบนี้สิคะ”
“โอเคไม่แซวก็ได้ ว่าแต่ผึ้งอยากไปไหนต่อครับ” คนที่ขับรถอยู่หันมาถาม
“ผึ้งอยากกลับบ้านค่ะ”
“ไปดูหนังกับพี่ก่อนไม่ดีเหรอ”
น้ำผึ้งหันมองใบหน้าหล่อเหลาของวิศรุตด้วยความประหลาดใจ
ทุกตอนนี้วิศรุตถึงได้สวมบทบาทเป็นหล่อนในเมื่อก่อนแบบนี้ล่ะ
“ผึ้งเหนื่อยน่ะค่ะ ปวดขามากด้วย อยากพักผ่อน”
“คงเพราะยืนนานใช่ไหมล่ะ คราวหน้าคราวหลังมีปัญหาอะไรก็ต้องบอกพี่นะ พี่ยินดีช่วยเสมอ เข้าใจไหม”
หล่อนไม่ได้ตอบ แต่ผงกศีรษะขึ้นลงแทน จากนั้นก็หันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ
ถ้าตอนนี้ครอบครัวของหล่อนไม่มีปัญหา หล่อนคงมีความสุขมากเลยล่ะ ที่วิศรุตเอาอกเอาใจแบบนี้
“หลับได้เลยนะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วพี่ปลุก”
“ผึ้งไม่หลับหรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ หรือว่ากลัวพี่พาเข้าโรงแรม”
สองแก้มของน้ำผึ้ง
