“แต่เมื่อเช้าตอนที่หวันขอตามพี่ตะวันเข้าไปในเมืองวันพรุ่งนี้ พี่ตะวันยังบอกไม่ให้หวันตามไปเกะกะอยู่เลยนะคะ”
หล่อนที่จะนึกถึงคำปฏิเสธของกล้าตะวันเมื่อเช้านี้ไม่ได้
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันต้องซื้อของเยอะ จะให้เธอไปช่วยแบกหน่อย ก็เห็นชอบใช้แรงงานไม่ใช่เหรอ”
“พี่ตะวันโกรธอะไรหวันหรือเปล่าคะเนี่ย”
หญิงสาวเอ่ยถามอีกครั้ง รู้สึกไม่สบายใจ ขณะรีบเดินตามร่างสูงของกล้าตะวันออกมา
“คนอย่างเธอทำให้ฉันหงุดหงิดได้เสมอนั่นแหละ ลืมไปแล้วหรือไง”
หล่อนก้าวยาวๆ ไปหยุดขวางหน้าคนหน้าบูดบึ้งเอาไว้
“เมื่อกี้พี่ตะวันพูดเหมือนหึงหวัน แต่ตอนนี้กลับมาพูดเหมือนเกลียดหวันอีกแล้วนะคะ”
“ใครว่าฉันหึงเธอ ไม่มี๊ทางหรอก” กล้าตะวันพยายามข่มเสียงไม่ให้สูงจนผิดปกติ
“ไม่หึงก็ไม่หึงค่ะ งั้นหวันกลับไปคุยกับกิตอีกดีกว่า น้องน่ารักมากด้วย”
หล่อนแกล้งประชดคนตัวโต และจะเดินหนีไปจริงๆ แต่แขนถูกคว้าเอาไว้
“มันมืดค่ำแล้ว กลับบ้
