"ปัณณ์ คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึงที่สุด" ทันทีที่คนตัวสูงเปิดประตูห้องพักที่คอนโดมิเนียมเข้ามา อีฟรีบวิ่งเข้าไปกระโดดกอดผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดที่พึ่งกลับจากการประชุมในช่วงสายของอีกวัน หอมแก้มทั้งสองข้างฟอดใหญ่ๆ ด้วยความคิดถึง
"คิดถึงขนาดนี้เชียว" ปัณณ์วางของลงบนหลังตู้รองเท้า แล้วช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มแนบอกเดินไปนั่งบนโซฟาโดยที่เธอนั่งอยู่บนตักเขาในท่าหันข้าง เธอก็ทั้งกอด ทั้งซบ หอมเขาไปทั่วทั้งใบหน้า ลำคอ แล้วก็วกกลับมาที่แก้มทั้งสองข้าง
"ก็อีฟชินกับการที่มีปัณณ์นอนกอดทุกคืนแล้วนี่น่า" อีฟโอบกอดคนตัวสูงไปทั้งกายหนา ซุกหน้าไปที่แผ่นอกกว้างเพื่อรับไออุ่น
"ทีตอนหนีเที่ยวไม่เห็นคิดแบบนี้"
"เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปพูดถึง เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ ปัณณ์เป็นคนบอกอีฟเองนะ"
"ยัยเด็กเจ้าเล่ห์" ปัณณ์จุ๊บหน้าผากเนียนแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว
"อีฟไม่เด็กนะ เราอายุเท่ากัน หรือว่าปัณณ์อยากเป็นพ
