“ทำไมถึงไปกินข้าวกับมัน” อคินขับรถมาส่งพราวฟ้าที่บริษัทของเธอ อคินพูดขึ้นระหว่างที่พราวฟ้ากำลังจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ
“กรณ์เป็นเพื่อนพราว”
“แต่เธอเป็นเมียฉัน ควรให้เกียรติฉัน ไม่ใช่เร่ออกไปกับผู้ชายคนอื่น” น้ำเสียงที่ติดหงุดหงิดเมื่อถูกพราวฟ้าเถียงกลับ
“พี่คินพูดไม่รู้เรื่องเหรอคะ”
“เห็นแก่นามสกุลของฉันที่เธอใช้บ้าง”
“พราวก็ไม่ได้อยากใช้นามสกุลพี่แล้วเหมือนกัน” พราวฟ้าพูดทิ้งไว้ ก่อนที่เธอจะกระชากเปิดประตูรถสปอร์ตของอคินและรีบเดินลงจากรถ เพราะถ้าขืนอยู่ต่อมีหวังเธอได้ระเบิดอารมณ์ใส่เขาแน่นอน
“เอ๊ะ!! นี่พี่คินไม่มีงานทำเหรอคะ” พราวฟ้าหันไปเอ็ดอคิน เมื่อร่างสูงยืนช้อนหลังเธอที่กำลังรอลิฟต์อยู่
“ฉันว่าง”
“แต่นี้มันบริษัทของพราว”
“แล้วยังไง?” ใบหน้าหล่อของอคินตีมึนเมื่อถูกพราวฟ้าขู่ฟู่เหมือนแมวเหมียว ท่าทางของพราวฟ้าทำให้อคินถึงกับหลุดขำออกมาเมื่อเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของคนตัวเล็ก
“พี่
