วินลุกขึ้นจากโซฟา ใช้มือหนาเลื่อนมากอดฉันจากด้านหลังก้มหน้าลงมาซบที่บ่าเล็กของฉันและพูดเสียงอู้อี้
"วินไม่อยากให้ฟาร์คุยกับมัน ไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนั้น"
"..." ฉันยืนนิ่งฟังเขา หัวใจก็เต้นแรงไม่หยุด มันรู้สึกเจ็บจุกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ไม่คิดจะง้อกันบ้างเหรอ" เขาพูดเสียงสั่น แต่ฉันกลับน้ำตาคลอแล้วหยดแหมะลงบนพื้น ไม่รู้ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยนะ กับเรื่องแค่นี้เอง
"วินเมาแล้วนะ นอนเถอะ" ฉันดึงแขนของเขาออกแล้วกดเขานั่งบนเตียง
"ไม่เมา มานี่ก่อน" เขาดึงตัวฉันให้นั่งลงบนตักแล้วกอดเอวบางไว้ด้วยแขนสองข้าง
"จะไปอาบน้ำ ง่วงแล้ว"
"ฟาร์…ไม่คิดจะง้อฉันเลยเหรอ รู้ไหมว่ามันน้อยใจ ต่อไปจะไม่คุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่เธอก็ต้องทำแบบนั้นด้วยได้ไหม"
ฉันปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มมองคนรักของตัวเอง ฉันรู้ตัวว่าผิดที่ไม่คิดจะอ่อนข้อให้เขาบ้าง มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายยอมมาตลอด จริง ๆ แล้วฉันเกือบลืมเรื่องผู้หญิงที่เข
