“คุณย่าขา... ไหมขอโทษนะคะที่เมื่อวานไหมขาดสติหอบผ้าหอบผ่อนกลับคอนโดไป” หญิงสาวกราบตักของหญิงชราด้วยความละอายใจ “แต่ไหมรับรองเลยค่ะว่าจากนี้ไป ต่อให้คุณอัษจับไหมโยนออกไปนอกบ้าน ไหมก็จะคลานกลับเข้ามาค่ะ จะไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด”
หญิงชราได้ยินคำพูดของหลานสะใภ้ก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้
“ถ้าตาอากล้าจับหนูไหมโยนออกไปนอกบ้าน ย่านี่แหละจะเอาไม้เพ่นกบาลให้เลือดสาดเลย”
“ขอบคุณค่ะคุณย่า”
“มานั่งบนโซฟากับย่ามาหนูไหม”
หญิงสาวขยับตัวขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างๆ กับพิศสมรและสวมกอดท่านเอาไว้
“ไหมอยู่ที่นี่จะไม่นิ่งดูดายนะคะ ไหมจะดูแลคุณย่าเป็นอย่างดีเลยค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ แต่ไม่ต้องมาดูแลย่าหรอก แค่หนูไหมมีเหลนให้ย่าอุ้มหลายๆ คนก็พอแล้ว”
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อ และก็หันไปสบตากับคนที่นั่งอมยิ้มอยู่ ก่อนจะอ้อมแอ้มพูดขึ้น
“เรื่องมีเหลนคงต้องอยู่ที่ความสามารถของหลานชายคุณย่าแล้วล่ะค่ะ”
“ตาอัษ ได้ยินแล้วใช่ไหม” พิศสมรจ้
