หลังจากที่ได้รู้ความจริงทั้งหมดผมก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว ผมไม่สามารถตามหามีนได้อีก จะมีบ้างที่ผมส่งข้อความไปถามถึงความเป็นอยู่ของเธอ เธอเองก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนกระทั่งเราสองคนขาดการติดต่อจากกันจริงๆ
ผมเอาแต่นั่งนึกเสียดายเสียใจ แต่ผมก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว นอกจากก้มหน้ายอมรับความจริงไป
ครืด ครืด ครืด
"ครับ"
( แย่แล้วค่ะคุณติณ คุณหญิงพลัดตกจากบันไดชั้นสองลงมาค่ะ )
"แล้วตอนนี้คุณแม่อยู่ที่ไหนครับเรียกรถพยาบาลมากันหรือยัง?"
( เรียกแล้วค่ะ ขอเรียกรถพยาบาลเสร็จป้าก็ให้แจนรีบโทรหาคุณติณเลย )
"ได้เดี๋ยวไปเจอกันที่โรงพยาบาล"
( ค่ะๆ )
ผมลุกพรวดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานมา พร้อมกับทิ้งงานที่เหลือเอาไว้ให้เลขาจัดการต่อ เพราะตอนนี้ชีวิตของคุณแม่สำคัญมากที่สุด ไม่รู้ว่าคุณแม่เป็นยังไงบ้าง
โรงพยาบาล...
"แจน ป้า เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมคุณแม่ถึงตกลงมาจา
