เธอเลื่อนภาพซ้ำไปมา ใบหน้าสวยใสที่ยิ้มละไม แววตาที่ดูไร้พิษภัย แต่กลับทำให้ชายผู้เย็นชาอย่างบุญญานนท์ถึงกับยอมพาเข้าสังคมในฐานะแฟนได้....นั่นไม่ใช่เรื่องธรรมดา
“สืบมาหรือยังว่าทำไมนังเอิร์นมันใช้ชื่อนี้ แล้วทำไมมันถึงไปอยู่กับคุณนนท์ได้” เธอเงยหน้ามองลูกน้องที่อยู่ไม่ไกลนัก
“ครับ ดูเหมือนว่าตอนที่มันหนีคนของเราไปได้ในตอนนั้นมันจะถูกรถของคุณนนท์ชนจนความจำเสื่อมครับ ส่วนเรื่องที่มันกลายเป็นคนชื่อฟ้าได้ยังไง ผมเองก็ไม่มั่นใจครับ”
“ความจำเสื่อม? แปลว่า...มันไม่รู้งั้นเหรอว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน”
“คิดว่าเป็นแบบนั้นครับ”
“แน่ใจนะว่ามันไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ”
“ผม...ไม่แน่ใจครับ เรื่องที่ผมรายงานเป็นแค่ข้อมูลที่สืบมาได้เท่านั้น มันจะจำได้หรือไม่ คงมีแค่ตัวมันเองที่รู้ครับ”
“อืม ช่างเถอะ มันจะแกล้งหรือเป็นจริง ๆ ก็ช่าง ยังไงแผนการของฉันก็ต้องสำเร็จ แกไปเตรียมคนไว้ให้พร้อม รอคำสั่งของฉันก็พอ”
