“มองผม” เขากระซิบ
“ค่ะ”
“อย่ามองใคร”
“ค่ะ…”
“ยิ้มด้วย”
เธอยิ้มหวานให้เขาอย่างเอาใจ ราวกับว่านาทีนี้หากเขาบังคับให้ร้องไห้เธอก็จะทำตามอย่างไม่อิดออดแม้แต่น้อย
เพลงจบในท่าที่เขาประคองเธอไว้พอดี เสียงปรบมือรอบสองดังกว่ารอบแรก คราวนี้รวมเสียงหวีดเบา ๆ ของสาว ๆ ที่ไม่ค่อยเห็นชายคนนี้ยิ้มกลางห้อง...แม้จะเป็นยิ้มเพียงเสี้ยววินาทีโผล่แล้วหาย เหมือนลมพัดผ่านแก้มแล้วสลายไปเท่านั้น
พวกเขากลับไปนั่งโต๊ะตามเดิม พนักงานรินน้ำเปล่าให้แทนแชมเปญตามที่บุญญานนท์บอก พันรบโผล่มาจัดแจงรายละเอียดสั้น ๆ แล้วถอยไปอย่างรู้หน้าที่ บุคคลสำคัญบางท่านเข้ามาจับมือ ถ้อยคำชื่นชม มีนามบัตร มีคำชวนให้ร่วมกิจกรรมบางอย่างในอนาคต เธอฟังอย่างตั้งใจ เลือกตอบด้วยความพอดีเสมอเมื่อมีคนถาม
ความรู้ความเข้าใจเรื่องผ้าเรื่องแพตเทิร์นที่เธออธิบายนั้นทำให้หลายคนมองเธอใหม่...ไม่ใช่เพียง ‘ผู้หญิงสวยข้างกาย’ แต่เป็น ‘ความน่าสนใจ’ ใ
