“ดูเหมือนคุณต้องหาชุดให้ผมด้วย ชุดที่เข้ากับชุดนี้” เขาพูดเสียงต่ำแต่ชัดถ้อยคำทุกประโยค
หัวใจของนภาภัสเต้นแรงขึ้น เธอก้มหน้าลง มือกำชายกระโปรงแน่นอย่างห้ามไม่อยู่
หลายวันต่อมา ชุดราตรีก็เสร็จสมบูรณ์พอดีกับวันที่เหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนงานเลี้ยง นภาภัสยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน สวมชุดที่เธอตัดเย็บเองเต็มตัว ชุดรัดช่วงเอวพอดี เผยส่วนโค้งอย่างงดงาม และชายกระโปรงทิ้งตัวพลิ้วไหวคล้ายคลื่นทะเล
บุญญานนท์เปิดประตูเข้ามาในจังหวะนั้นพอดี เขาหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะทอดมองเธออย่างไม่ละสายตา
“สวยมาก” เขาเอ่ยคำเดียว เสียงทุ้มต่ำแผ่ว แต่กลับทำให้เลือดในกายเธอสูบฉีดแรง
นภาภัสเงยหน้าขึ้น มองเขาในเงาสะท้อน ดวงตาเธอฉายแววทั้งดีใจ ทั้งเขินอายและทั้งสับสน เธอไม่รู้ว่าคำชมนี้เป็นเพียงคำพูดตามมารยาท หรือมันออกมาจากความจริงในใจของเขากันแน่
และยิ่งไม่แน่ใจว่าเขากำลังชมชุดหรือคนสวม....
แ
