“ไปอาบน้ำเถอะ” เขาพูดสั้น ๆ ด้วยโทนเสียงทุ้มต่ำเหมือนเดิม
“ค่ะ” เธอตอบแผ่ว แล้วรีบก้าวเข้าห้องนอนของตน การที่เขาไม่ชวนอาบด้วยกันก็เป็นการยืนยันอย่างหนึ่งว่าอารมณ์ของเขายังไม่คงที่นัก
หลังจากที่ทั้งสองแยกกันอาบน้ำเสร็จ ห้องกว้างก็เหลือเพียงเสียงแอร์ดังคลอจาง ๆ นภาภัสนั่งบนขอบเตียง ผมยาวเปียกหมาด ๆ ถูกเช็ดด้วยผ้าขนหนู เธอรู้สึกประหม่าอย่างประหลาด เพราะคืนนี้ต่างจากคืนก่อน ๆ ทั้งหมด
ภาพบนฟลอร์เต้นรำในงานเลี้ยงยังวนอยู่ในหัว เธอเห็นสายตาของเขาที่ไม่ยอมปล่อยให้ใครเข้าใกล้เธอ และมันยังคงสะกดเธอจนถึงตอนนี้
เขาเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมผ้าเช็ดตัวสีเข้ม เส้นผมยังมีหยดน้ำเกาะ ใบหน้าเรียบเฉย แต่ทุกการเคลื่อนไหวแฝงความเด็ดขาด เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่หยิบเอกสารที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะขึ้นมาเปิดดูเงียบ ๆ ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด แต่เหมือนเขาจะทำเพื่อปกปิดอารมณ์ขุ่นมัวในใจเท่านั้น
หัวใจของนภ
