เช้าวันใหม่ บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนข้าง ๆ ที่ทำให้หัวใจชายหนุ่มอุ่นขึ้นอย่างประหลาด บุญญานนท์พลิกตัวช้า ๆ แล้วทอดสายตาไปยังร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
ใบหน้าเรียวหวานดูสงบเหมือนเด็กน้อยที่หลับสบาย เส้นผมที่ปรกแก้มทำให้เธอดูน่าทะนุถนอมเกินกว่าจะละสายตาได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เริ่มต้นด้วยการ ‘ว่าจ้าง’ จะทำให้หัวใจที่ปิดตายมานานของเขา ‘สั่นไหว’ ได้ขนาดนี้
“ฟ้า…” เขาพึมพำชื่อเธอเบา ๆ ราวกับกลัวจะทำให้เธอตื่น
ดวงตาของนภาภัสค่อย ๆ เปิดขึ้น เธอหันมาสบตาเขาโดยไม่ทันตั้งตัว แววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้บุญญานนท์ใจสั่นแปลก ๆ
“คุณนนท์…ตื่นนานแล้วเหรอคะ” น้ำเสียงเธอแผ่วหวาน
“เพิ่งตื่น” เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนตอบทั้งที่จริงแล้วนอนมองเธออยู่นาน
แก้มของนภาภัสขึ้นสีแดงเรื่อ เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดแก้มไว้
“เมื่อคืน…คุณมีความสุขรึเปล่าคะ”
