“สวยใช่มั้ย” น้ำเสียงทุ้มเรียบของเขาดังขึ้น ทำให้เธอรีบหันกลับมา
“เส้นทางนี้ผมขับจนชินแล้ว แต่สำหรับคนไม่เคยมา…อาจจะดูเวียนหัวสักหน่อย”
“ฟ้าไม่เป็นไรค่ะ…แค่รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่แบบนี้มาก่อน หมายถึงป่าเขาแบบนี้ ไม่แน่ว่าฟ้าอาจจะเป็นสาวชาวดอยก็ได้นะคะ”
เธอลองคาดเดาแต่ก็เหมือนจะไม่ใกล้เคียงนัก
เขาหรี่ตาลงนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ มือใหญ่ยังคงคุมพวงมาลัยอย่างมั่นคง รถเคลื่อนไปเรื่อย ๆ ผ่านหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางหุบเขา ผ่านทุ่งนาเขียวขจีและไร่ข้าวโพดที่ทอดยาวไปตามไหล่เขา
บรรยากาศในรถเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย นภาภัสกล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง เส้นกรามชัดเจน ดวงตาคมเข้มที่ไม่เคยอ่อนลงแม้ยามอยู่ใกล้เธอ มือใหญ่ที่บังคับพวงมาลัยมั่นคงราวกับควบคุมทุกสิ่งในโลกได้ เธอรู้สึกประหม่าแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ผู้ชายคนนี้…ซ่อนหัวใจแบบไหนเอาไว้?
จนกระทั่งเสียงเขาดังขึ้นอีกครั้ง
“ฟ้า”
“คะ
