เพชรพริ้งทำหน้าที่ภรรยาสาวที่ดีแก่พ่อเลี้ยงมนัส เจ้าหนี้ชีวิตของเธอในระยะเวลาห้าเดือน เธอทำหน้าที่เมีย(บำเรอ)สร้างความสุขสมกับสามีหนุ่มไม่เว้นแต่ละวัน และทุกครั้งที่เสร็จสมกิจกรรมรักไม่ลืมกินยาคุมป้องกันแทบทุกวัน เพราะพ่อเลี้ยงมนัสไม่คิดจะป้องกันด้วยตัวเองแม้แต่นิด คนอะไรเห็นแก่ตัว
“เหลืออีกเจ็ดเดือนเราก็จะได้เป็นอิสระจากพ่อเลี้ยงหน้าหื่นนั่นสักที พริ้งก็จะไม่ได้เป็นเครื่องระบายอารมณ์ป่าเถื่อนของเขาอีกต่อไป ทนไว้เพชรพริ้ง”
มือเรียวเล็กหยิบสัญญาการแต่งงานใช้หนี้สิบล้านที่เขาใช้เงินก้อนใหญ่กอบกู้ธุรกิจเคยล้มละลายของพ่อจนกลับมาเป็นปกติ ทุกอย่างบนเอกสารใบกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีเพียงลายมือของเธอเท่านั้น
ไม่มีรอยประทับตรารับรู้จากฝ่ายชาย แต่เธอไม่สน เพราะถึงยังไงใบทะเบียนสมรสของเธอนั้นให้พ่อเลี้ยงมนัสเก็บเอาไว้ พอถึงเวลาหย่าจริง เขาคงจะคืนใบหย่าให้เธอ ให้ความอิสระแก่เธอ
เพชรพริ้งวางทาบอกตัวเอ
