“อือออ~” ร่างเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยงของวัน พอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องก็มีแต่ความว่างเปล่าไม่เจอเจ้าของห้องเลย
“อ๊ะ!!”
นาเดียถึงกับสะดุ้ง เมื่อเธอขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บปวดร่องสาวกลับเจ็บแปล๊บขึ้นมา คงเป็นเพราะการร่วมรักที่หนักหน่วงและยาวนานจนเกินไป เมื่อคืนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทุกอย่างจบลงตอนไหน คงไม่แปลกที่เธอรู้สึกเจ็บแบบนี้
“ทำไมไม่อยู่ดูแลหนูบ้างเลยนะ เดี๋ยวหนูก็งอนจริงๆ หรอก” หญิงสาวนั่งบ่นด้วยความน้อยใจ ตื่นมาทีไรไม่เจอพี่หมอเลยสักครั้ง จะไปไหนก็ไม่ปลุก ไม่บอกเธอเลย
“เฮ้อ~” นาเดียถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อขับไล่ความรู้สึกน้อยใจออกไปจากความคิด
“ท่องเอาไว้พี่หมอไปทำงาน… ไปทำงาน…” นาเดียพยายามบอกตัวเองให้เข้าใจ และใจเย็นเอาไว้ อีกหน่อยถ้าได้เป็นแฟนกับพี่หมอ เธอจะมานั่งงอนแบบนี้ไม่ได้ หน้าที่ของคนเป็นหมอยังไงคนไข้ต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว
ติ้ง!! ติ้ง!!
นาเดีย
