“เดียพึ่งกลับบ้านเหรอ?” ไอรินถามขึ้นด้วยท่าทางที่ปกติที่สุด เพื่อไม่ให้นาเดียจับพิรุธเธอได้
“อืม พึ่งจะกลับมาเหมือนกันเหรอ” นาเดียถามกลับด้วยท่าทางนิ่งเรียบ เธอแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอรินเดินอยู่ข้างหลัง เพราะเธอมัวแต่คิดอะไรหลายๆ อย่าง
“ปะ เปล่า รินออกไปซื้อของมา” ไอรินตอบตะกุกตะกัก ก่อนจะยกถุงพลาสติกที่ถือมาด้วยขึ้นให้นาเดียดู
“อ่อ ฝากลาให้ด้วยนะวันนี้” นาเดียไม่พร้อมที่จะเจอฮันน่า จึงต้องเลี่ยงด้วยวิธีนี้
“เดียจะไปไหนเหรอ” ไอรินถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นนาเดียดูแปลกไป
“ไม่ได้จะไปไหนหรอก แค่เหนื่อยๆ นิดหน่อย”
“เดี๋ยวรินลาให้” ไอรินพยักหน้าให้เป็นเชิงเข้าใจ และไม่อยากจะถามอะไรไปมากกว่านี้
นาเดียยิ้มบางๆ ให้ไอรินแทนทำตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
“มาแล้วเหรอลูก ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแม่คิดถึงลูกแทบแย่” คุณหญิงนุชนาถเจ้าของบ้านพูดขึ้นเสียงดังด้วยความดีใจเมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามา
