“ไสหัวไปจากบ้านฉัน” นาวินกัดฟันพูดด้วยความโกรธ
“ฮึกพี่วิน ไม่เอาค่ะ พลอยไม่ไป!” พลอยไพลินรีบวิ่งเข้าไปจับมือของอีกฝ่ายพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากลง เธอไม่นึกว่าเขาจะโกรธเธอมากถึงขนาดจะไล่เธอออกจากบ้าน
ทว่ากลับโดนสลัดออก ทำเอาร่างเล็กล้มลงไปกองบนพื้น ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา
“อย่าเอามือสกปรกที่จับมือผู้ชายคนอื่นมาแตะตัวฉัน!”
“มะ...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ไม่ใช่แบบที่พี่เห็น”
“เธอจะบอกว่าฉันตาฝาดงั้นสิ!”
พลอยไพลินส่ายหัว พยายามลุกขึ้นจากพื้น แล้วเดินเข้าใกล้อีกฝ่าย ทว่าเขากลับถอยออกห่าง
“พี่ไม่ได้ตาฝาด แต่มันไม่ใช่แบบที่พี่คิดค่ะ พลอยไม่ได้...”
“ฉันไม่อยากฟัง! รีบออกไปจากบ้านฉันซะ อย่าต้องให้ฉันเอาคนมาลากคอเธอออกไป!”
พลอยไพลินร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความรู้สึกปวดใจ ทำไมคนที่บอกว่ารักกันวันนั้น แทบขาดเธอไม่ได้ ถึงได้ไล่เธอไปได้อย่างง่ายดาย ไม่สนใจฟังเธอเลย
ด้านสองผัวเมียที่ได้ย
