“พี่วิน พลอยเดินเองได้ค่ะ” ก่อนมาที่นี่ เขาพาเธอแวะไปที่หอพัก อุ้มเธอขึ้นบันไดไปเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะอุ้มเธอลงมานั่งรอที่รถ
ส่วนพี่เขา เดินขึ้นไปถือกระเป๋ากว่าหลายใบลงมาอีกรอบ
กลับมาถึงบ้าน ก็ยังมาอุ้มเธออีก
แล้วนั่น พ่อกับแม่กำลังมองมา ทำไมถึงไม่เกรงใจท่านทั้งสองบ้างเลย
“อย่าดิ้น เดี๋ยวก็ตกลงไปตายทั้งแม่ทั้งลูก” ตำหนิคนบนแขนไม่จริงจังมากนัก เพราะช่วงนี้ พลอยไพลินค่อนข้างอ่อนไหว พูดแรงไม่ได้
หญิงสาวเงียบปาก เพราะกลัวตกลงไปตาย จำยอมให้พี่วินอุ้มเดินขึ้นบนบ้าน
ทว่า...เขากลับอุ้มเธอเดินผ่านห้องของตัวเองไป
“พะ...พี่วิน ทำไมไม่ไปส่งพลอยที่ห้องคะ”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่ เราอยู่ห้องนี้ด้วยกัน”
“แต่พลอย...”
“ดื้อเหรอ”
นาวินวางอีกคนลงบนเตียงนอน แล้วคลานไปคร่อม จนใบหน้าของเราทั้งคู่ใกล้ชิดกัน จมูกโด่งถูไถไปกับจมูกเชิดรั้นเบา ๆ
พลอยไพลินเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะร
