ทานข้าวกับเดย์เสร็จก็เผลอเล่นกับเจ้าบังเอิญตัวน้อยเพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็สามทุ่มเสียแล้ว เมื่อมาถึงบ้านขนมผิงจึงต้องใช้วิชาย่องเบาแอบลอบเข้ามาเพื่อไม่ให้คนที่บ้านรู้ตัว
“อะแฮ่ม!”
กึก!
คิดว่าพ้นสายตาแล้วแต่ก็ไม่วายถูกคุณหญิงเจ้าของบ้านจับได้ รินดากระแอมเสียงเรียกลูกสาวเมื่อขนมผิงหันมอง รินดาก็ส่งสายตาให้เธอเดินมานั่งที่โซฟาด้วยกัน
“แม่มานั่งทำอะไรด้านล่างคนเดียวคะ”
“รอหนูไงคะ”
“แฮะๆ พอดีผิงเล่นกับแมวบ้านพี่เดย์เพลินไปหน่อยก็เลย...”
“ดีนี่ เดี๋ยวนี้ไม่ต้องสั่งก็พร้อมจะไปหาหนุ่มตี๋คนนั้นแล้ว ทีก่อนหน้านี้กับตาอาทิตย์ต้องบังคับแทบตายกว่าจะไป”
“ก็ไม่เหมือนกันนี่คะ”
“ช่างเถอะแม่ไม่อยากพูดถึงตาอาทิตย์สักเท่าไหร่ ผู้ชายแบบนั้นดีแล้วแหละที่ลูกแม่ไม่ต้องหมั้นด้วย”
รินดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดเคือง เธอมองอาทิตย์เป็นดั่งลูกชายคนหนึ่งมาโดยตลอด แต่การกระทำของเขาที่ทำกับขนมผิงครั้งนี้กลับ
